You have allowed cookies to be placed on your computer. This decision can be reversed.
SMC Goes Uganda 2019 BLOG
Het afscheid
Vanmorgen, om 05.15 uur, is bijna de hele groep vertrokken met de KLM bus vanaf Maastricht Aachen airport. Jullie vragen je misschien nu af, bijna de hele groep?
Ik liep al een aantal weken rond met pijn aan mijn linkerbeen. Ellen, mijn vrouw, vond dat ik toch eerst maar even naar de huisarts moest gaan, voor alle zekerheid. Nou, afgelopen maandag was ik daar en al heel snel werd duidelijk dat ik niet mee kon. Er had zich n.l. een bloedpropje in mijn been gevormd. Hiermee mag je absoluut niet vliegen…… Dus ik heb de groep vanochtend vanaf de zijlijn uitgezwaaid. Het viel niet mee.
Ik heb samen met Monique, Inge, Jillin en Minou het hele jaar gewerkt aan de voorbereiding voor de reis naar Kitgum. Er waren heel wat hobbels, maar die hebben we samen overwonnen. Volgens ons is de groep nu klaar om hun ervaringen in Oeganda te beleven. De reis is klaar.
Er rolden heel wat tranen over de wangen van de leerlingen en ouders. Het is tenslotte ook niet niks om je zoon, dochter, ouders, opa, oma en nog zoveel meer mensen voor 3 weken achter te laten. Ook de buschauffeur was niet helemaal happy want wij hadden wel erg veel tassen bij ons ( 44 grote tassen van 23 kilo)
Op het moment dat ik deze blog schrijf land de groep in Kigali, Rwanda. Na een stop van ongeveer 2 uur, vliegen ze verder naar de eindbestemming Entebbe in Oeganda. Hier zullen ze opgewacht worden door Nestar, Ed , Nico en Toos. Deze mensen blijven gedurende de hele reis bij de groep.
Hier stop ik nu, de rest van de blogs zullen vooral door de leerlingen en de begeleiders vanuit Oeganda gemaakt worden. Ik probeer de groep vanuit Hoensbroek te ondersteunen daar waar het mogelijk is.
Jillin en Minou, jullie zijn kanjers, hartelijk bedankt voor alles. Zonder jullie was de voorbereiding voor ons veel moeilijker geweest. Jillin en Minou zullen een aantal taken die ik in Oeganda had, overnemen. Ik hoop dat iedereen hen hiermee zal steunen.
Heel veel plezier, en maak er iets moois van
Jos
Sportief & Creatief
Jep, het was vandaag weer vroeg, maar niet voor iedereen. De bsm’ers (degenen die op school gekozen hebben voor extra gym) werden vandaag om 6.30u gewekt, omdat vandaag de sportdag was. We hebben gisteravond nog tot laat de nodige voorbereidingen gedaan. Vanmorgen gingen we dan met 5 tassen vol spullen voor de sportdag en sponsorspullen voor de kinderen richting de school. Nadat we zingend verwelkomd werden door de kinderen konden de uitzettingen van de spellen beginnen. Spellen die we onder andere gedaan hebben waren touwtje trekken, frisbeeën en een soort tikkertje en ja, een succes was het zeker. Alle kinderen kregen na de spellen een klein cadeautje, zoals shirts, gevulde etuis en bidons. Na een lunch met pannenkoeken, omelet én het overheerlijke zelfgemaakte brood van Stan, dat ging er wel in na een aantal dagen brood van hier, ging iedereen weer aan de slag, want ondertussen was de rest van de groep ook al een tijdje gearriveerd om te verven. Het verfwerk verliep in eerste instantie wel iets minder soepel dan verwacht. Er was nieuwe verf gehaald die gebruikt zou worden voor het afwerken van de lokalen. Helaas was de pot verf niet zo makkelijk open te krijgen want er was redelijk wat snijwerk voor nodig om de verf naar buiten te laten komen. Het verfwerk ging van start en ondertussen werden ook de laatste plamuurwerkzaamheden afgerond. Hoewel de verfploeg zich natuurlijk voornamelijk heeft beziggehouden met het klussen in de lokalen, werd er af en toe ook even meegedaan met een van de activiteiten van de sportdag zoals het bellenblazen. Dit was niet alleen leuk voor de kinderen die de bellen kapot mochten prikken, maar ook voor de bellenblazers zelf waarbij de jeugdherinneringen naar boven kwamen.
Voordat we terugkeerden naar ons hotel waren we van plan om de contouren van de wereldkaart te tekenen, maar toen viel heel verrassend de stroom weer eens uit en werd dit een klusje voor morgen. Eenmaal aangekomen in het hotel duurde het nog een hele tijd voordat het eten geserveerd werd. Gelukkig werden we nog een beetje geëntertaind door het volgende tropische regenbuitje dat niet alleen buiten het hotel te merken was. Een deel van de vloer in het hotel stond blank en bij Stan en Max was de badkamer voor de derde keer ondergelopen. Het eten was deze keer ook vrij bekend. Er was deze keer niet alleen Nederlandse of Oegandese kost maar ook was een vleugje chinees in het eten te bekennen aangezien we naast de frieten een soort foe young hai voorgeschoteld kregen.
Het was niet alleen een sportieve, maar ook een leuke dag!
Voordat we terugkeerden naar ons hotel waren we van plan om de contouren van de wereldkaart te tekenen, maar toen viel heel verrassend de stroom weer eens uit en werd dit een klusje voor morgen. Eenmaal aangekomen in het hotel duurde het nog een hele tijd voordat het eten geserveerd werd. Gelukkig werden we nog een beetje geëntertaind door het volgende tropische regenbuitje dat niet alleen buiten het hotel te merken was. Een deel van de vloer in het hotel stond blank en bij Stan en Max was de badkamer voor de derde keer ondergelopen. Het eten was deze keer ook vrij bekend. Er was deze keer niet alleen Nederlandse of Oegandese kost maar ook was een vleugje chinees in het eten te bekennen aangezien we naast de frieten een soort foe young hai voorgeschoteld kregen.
Het was niet alleen een sportieve, maar ook een leuke dag!
Eerste indrukken
Lieve volgers van onze blog,
Wij, Jasmijn, Orly, Fleur en Myke, schrijven vandaag een blog voor jullie over de eerste en de tweede dag (30 juni & 1 juli).
Om kwart voor 5 begon onze reis vanaf vliegveld Maastricht Aachen Airport richting Schiphol. Alhoewel voor sommige mensen het afscheid moeilijk was, was het daarentegen voor sommige ook een opluchting, om eindelijk even van onze ouders af te zijn. Om 8 uur kwamen we aan op Schiphol, hebben we ons ingecheckt en zijn we veilig door de douane gekomen. Hierna werden onze riempjes losgemaakt en werden wij vrij gelaten om nog een keer een luxe snack te veroveren. Althans, nu we deze blog schrijven vinden we die laatste snack toch wel erg luxe. Over de vlucht valt niet veel te vertellen, het was gewoon een lange zit van 11 uur, met wat vliegtuigvoedsel. Na een zachte landing, kwamen we om 22.30 uur ( lokale tijd) aan in Entebbe. Hierna hadden we een vrij korte douane- en visum check van ongeveer 1 uur gehad waarna we de tassen gepakt hebben en zijn we heel lief ontvangen door Nestar, Ed, Toos en Nico. Na een hobbelige, krappe en vooral angstaanjagende busreis kwamen we aan bij ons hotel dit was om 01.00 uur. Na een vrij vermoeiende reis hebben we dus ook snel de kamers verdeeld en de lichtjes uitgemaakt. De volgende dag werden wij door wat slapende varkens, vroege vogels en blaffende honden om 09.30 uur gewekt, voor een heerlijk ontbijtje met verse omelet en aangebrande (waar we zelf voor gezorgd hebben) toast. Vandaag mochten Orly en Jasmijn mee met Ed en Nestar om water te halen bij Jibdu, een lokaal water bedrijfje. Dit verliep niet zoals als gehoopt, omdat de afgesproken prijs niet was gehandhaafd. Zoekende naar een oplossing kwam ‘’the victoria mall shop tire’’ in beeld. Dit was erg apart omdat voor de afrikaanse normen en waarden het een vrij westers uiterlijk had. Omdat we nog geld moesten halen, brachten ze ook nog een bezoekje aan de bank, het enige interessante wat we hier over kunnen vertellen is dat het redelijk lang duurde. Nadat iedereen weer terug was en zich had klaargemaakt, vertrokken we om 13.00 naar het Victoria Lake in Entebbe. Hier hebben we de lokale markt bezocht en onze arme uit de kom gezwaaid om de mensen te begroeten. Wij keken onze ogen uit, maar zij natuurlijk ook. Na een grappige onderhandeling tussen Ed, Nestar en de bemanning van de ferry, konden we met een flinke korting mee naar het grootste eiland in het meer. Dit nogal luidruchtige boottochtje was bedoeld om het strand van het eiland te bezoeken, maar onderweg werd ons duidelijk dat er nog een ander doel aan zat: het bekeren tot het christendom, er stond namelijk een fanatieke priester op de boot. Aangekomen op het eiland werd duidelijk dat het strand te ver was om deze dag nog te kunnen bereiken. Dus besloten we om de eerst volgende ferry terug te pakken. Tijdens de terugweg naar het hotel hebben we ook wat afgelegen straatjes bezocht. Om 19.00 uur konden we aanschuiven bij het avondeten wat bestond uit verschillende lokale gerechten. Hierna hebben we de reacties van de blog van gisteren voorgelezen en dit wekte bij sommige onder ons wat tranen op. Wij sluiten dit blog af, en genieten ondertussen van het prachtige gezang van Tim en Youri. Hierna kwam Stijn in blinde paniek naar ons toe om te smeken om een andere kamer.
Dikke kus en knuffel aan onze families, vrienden en onze volgers.
Wij, Jasmijn, Orly, Fleur en Myke, schrijven vandaag een blog voor jullie over de eerste en de tweede dag (30 juni & 1 juli).
Om kwart voor 5 begon onze reis vanaf vliegveld Maastricht Aachen Airport richting Schiphol. Alhoewel voor sommige mensen het afscheid moeilijk was, was het daarentegen voor sommige ook een opluchting, om eindelijk even van onze ouders af te zijn. Om 8 uur kwamen we aan op Schiphol, hebben we ons ingecheckt en zijn we veilig door de douane gekomen. Hierna werden onze riempjes losgemaakt en werden wij vrij gelaten om nog een keer een luxe snack te veroveren. Althans, nu we deze blog schrijven vinden we die laatste snack toch wel erg luxe. Over de vlucht valt niet veel te vertellen, het was gewoon een lange zit van 11 uur, met wat vliegtuigvoedsel. Na een zachte landing, kwamen we om 22.30 uur ( lokale tijd) aan in Entebbe. Hierna hadden we een vrij korte douane- en visum check van ongeveer 1 uur gehad waarna we de tassen gepakt hebben en zijn we heel lief ontvangen door Nestar, Ed, Toos en Nico. Na een hobbelige, krappe en vooral angstaanjagende busreis kwamen we aan bij ons hotel dit was om 01.00 uur. Na een vrij vermoeiende reis hebben we dus ook snel de kamers verdeeld en de lichtjes uitgemaakt. De volgende dag werden wij door wat slapende varkens, vroege vogels en blaffende honden om 09.30 uur gewekt, voor een heerlijk ontbijtje met verse omelet en aangebrande (waar we zelf voor gezorgd hebben) toast. Vandaag mochten Orly en Jasmijn mee met Ed en Nestar om water te halen bij Jibdu, een lokaal water bedrijfje. Dit verliep niet zoals als gehoopt, omdat de afgesproken prijs niet was gehandhaafd. Zoekende naar een oplossing kwam ‘’the victoria mall shop tire’’ in beeld. Dit was erg apart omdat voor de afrikaanse normen en waarden het een vrij westers uiterlijk had. Omdat we nog geld moesten halen, brachten ze ook nog een bezoekje aan de bank, het enige interessante wat we hier over kunnen vertellen is dat het redelijk lang duurde. Nadat iedereen weer terug was en zich had klaargemaakt, vertrokken we om 13.00 naar het Victoria Lake in Entebbe. Hier hebben we de lokale markt bezocht en onze arme uit de kom gezwaaid om de mensen te begroeten. Wij keken onze ogen uit, maar zij natuurlijk ook. Na een grappige onderhandeling tussen Ed, Nestar en de bemanning van de ferry, konden we met een flinke korting mee naar het grootste eiland in het meer. Dit nogal luidruchtige boottochtje was bedoeld om het strand van het eiland te bezoeken, maar onderweg werd ons duidelijk dat er nog een ander doel aan zat: het bekeren tot het christendom, er stond namelijk een fanatieke priester op de boot. Aangekomen op het eiland werd duidelijk dat het strand te ver was om deze dag nog te kunnen bereiken. Dus besloten we om de eerst volgende ferry terug te pakken. Tijdens de terugweg naar het hotel hebben we ook wat afgelegen straatjes bezocht. Om 19.00 uur konden we aanschuiven bij het avondeten wat bestond uit verschillende lokale gerechten. Hierna hebben we de reacties van de blog van gisteren voorgelezen en dit wekte bij sommige onder ons wat tranen op. Wij sluiten dit blog af, en genieten ondertussen van het prachtige gezang van Tim en Youri. Hierna kwam Stijn in blinde paniek naar ons toe om te smeken om een andere kamer.
Dikke kus en knuffel aan onze families, vrienden en onze volgers.
Leren afdingen!
Dag 3
Onze dag begon vandaag al heel vroeg, vooral omdat we gister nog tot laat spelletjes hebben gedaan. Vandaag zijn we om 6.00/6,30 opgestaan, we hebben eerst nog heerlijk ontbeten en daarna om 7,30 de bus in richting Kitgum, voor een hele lange zit. De wegen waren niet altijd goed, er zaten soms grote gaten en gekke drempels in, maar de wegen waren nog altijd beter dan in België!!! Na ongeveer 2 uurtjes kwamen we bij onze eerste stop in Kampala, bij een tankstation waar je ook kerosine kon tanken. Maar gek genoeg waren hier geen vliegtuigen. We hebben hier lekkere Fanta gekocht, 2 flesjes voor maar €0,75!!! Verder hebben we veel verhalen uitgewisseld met Jonson, Jimmy en Davidson, kennisen van Nestar, zo hebben we te horen gekregen dat Jimmy €200,- per maand verdiend (met werken in het ziekenhuis). Na nog eens 2 uur rijden kwamen we aan bij een klein marktje langs de weg waar wij (niels en stijn) samen met Nestar een goed prijsje mochten onderhandelen voor het eten, het ging heel snel, alle mensen stonden in no time om ons heen, maar Nestar wist meteen welke producten we moesten halen. We doken meteen op de aardappelen, 4 zakken 48.000 shillings maar door onze geweldige onderhandelingsvaardigheden keek de trotse Nestar toe hoe we 2.000 shillings konden afdingen. Na een rit van ongeveer een half uur zijn we bij een ander marktje gestopt. Dit is een standaard plek voor Ed en Nestar om ananassen te halen omdat daar wel ananassen groeide en in het noorden niet. Hier hebben we 6 ananassen voor maar 10.000 shillings gekocht (dat is ongeveer €2,50 !!!!!). na ongeveer 4 uur rijden stopten we bij een klein supermarktje, waar iedereen wat heeft gekocht. Na weer een ritje van 3,5 uur stoken we de Nijl over, het was een spectaculair uitzicht. Helaas mochten we niet filmen ivm het leger (maar wij waren zo stoer wij deden het gewoon). We kwamen ook heel veel bavianen tegen. Monique zei (in het nederlands) geen ramen open doen, maar Jonson deed het raam gewoon wagenwijd open en schreeuwde van blijdschap “LOOK, LOOK BABAO!!” En toen ze weg waren deed hij het raam weer dicht. Daarna was het nog een lange zit van ongeveer 4 uur met veel gelach, sommige mensen vonden de reis niet zo spannend (we noemen geen namen (Jarno)) die viel om de haverklap in slaap, zelfs op deze wegen! Toen kwamen we bij een ander hotel aan dan gepland want het riool bij het originele hotel was kapot en daarom mochten we in het nieuwe gebouw van het hotel slapen. Hier hebben we lekker gegeten (geen vlees natuurlijk). Er was een tas die niet open ging door een kapot slotje maar gelukkig hadden we de handige architect Nico bij ons en hij zou hem wel even openzagen. Maar hij was vergeten dat hij in het slotje moest zagen ipv in zijn vinger. Na het eten moest Niels zich even ontlasten en wat denk je WC- bril in tweeën (het was een flinke maaltijd). Nu nog even naar de bar en dan slapen.
Groeten van Stijn en Niels (WC-bril wordt geplakt met ducktape)
Onze dag begon vandaag al heel vroeg, vooral omdat we gister nog tot laat spelletjes hebben gedaan. Vandaag zijn we om 6.00/6,30 opgestaan, we hebben eerst nog heerlijk ontbeten en daarna om 7,30 de bus in richting Kitgum, voor een hele lange zit. De wegen waren niet altijd goed, er zaten soms grote gaten en gekke drempels in, maar de wegen waren nog altijd beter dan in België!!! Na ongeveer 2 uurtjes kwamen we bij onze eerste stop in Kampala, bij een tankstation waar je ook kerosine kon tanken. Maar gek genoeg waren hier geen vliegtuigen. We hebben hier lekkere Fanta gekocht, 2 flesjes voor maar €0,75!!! Verder hebben we veel verhalen uitgewisseld met Jonson, Jimmy en Davidson, kennisen van Nestar, zo hebben we te horen gekregen dat Jimmy €200,- per maand verdiend (met werken in het ziekenhuis). Na nog eens 2 uur rijden kwamen we aan bij een klein marktje langs de weg waar wij (niels en stijn) samen met Nestar een goed prijsje mochten onderhandelen voor het eten, het ging heel snel, alle mensen stonden in no time om ons heen, maar Nestar wist meteen welke producten we moesten halen. We doken meteen op de aardappelen, 4 zakken 48.000 shillings maar door onze geweldige onderhandelingsvaardigheden keek de trotse Nestar toe hoe we 2.000 shillings konden afdingen. Na een rit van ongeveer een half uur zijn we bij een ander marktje gestopt. Dit is een standaard plek voor Ed en Nestar om ananassen te halen omdat daar wel ananassen groeide en in het noorden niet. Hier hebben we 6 ananassen voor maar 10.000 shillings gekocht (dat is ongeveer €2,50 !!!!!). na ongeveer 4 uur rijden stopten we bij een klein supermarktje, waar iedereen wat heeft gekocht. Na weer een ritje van 3,5 uur stoken we de Nijl over, het was een spectaculair uitzicht. Helaas mochten we niet filmen ivm het leger (maar wij waren zo stoer wij deden het gewoon). We kwamen ook heel veel bavianen tegen. Monique zei (in het nederlands) geen ramen open doen, maar Jonson deed het raam gewoon wagenwijd open en schreeuwde van blijdschap “LOOK, LOOK BABAO!!” En toen ze weg waren deed hij het raam weer dicht. Daarna was het nog een lange zit van ongeveer 4 uur met veel gelach, sommige mensen vonden de reis niet zo spannend (we noemen geen namen (Jarno)) die viel om de haverklap in slaap, zelfs op deze wegen! Toen kwamen we bij een ander hotel aan dan gepland want het riool bij het originele hotel was kapot en daarom mochten we in het nieuwe gebouw van het hotel slapen. Hier hebben we lekker gegeten (geen vlees natuurlijk). Er was een tas die niet open ging door een kapot slotje maar gelukkig hadden we de handige architect Nico bij ons en hij zou hem wel even openzagen. Maar hij was vergeten dat hij in het slotje moest zagen ipv in zijn vinger. Na het eten moest Niels zich even ontlasten en wat denk je WC- bril in tweeën (het was een flinke maaltijd). Nu nog even naar de bar en dan slapen.
Groeten van Stijn en Niels (WC-bril wordt geplakt met ducktape)
Eerste ontmoeting op school & Speciale avond
Hallo allemaal,
Vandaag krijgen wij, Stan en Max, de eer om de blog van dag 4 te schrijven.
Vandaag zijn we begonnen met lekker uitteslapen, want we hoefden pas om 10 uur bij het ontbijt te zijn. Na een uitgebreid ontbijt gingen we voor de eerste keer Laker Memorial school bezoeken. We werden groots ontvangen met een traditionele dans. Nadat we genoten hebben van het dansen, werd de hele groep uitgenodig om mee te doen met de dans. Natuurlijk deed iedereen dat met veel plezier, vooral Ward. Daarna hebben we het schoolplein verkent, kennisgemaakt met de leerlaren en hebben we nog even met de leerlingen gespeeld. Na het bezoek zijn we terug naar het hotel gegaan om te gaan lunchen. De lunch had na verwachting wat vertraging en dus heeft de groep Uno gespeeld. Toen onze maagjes vol waren zijn we om 16:00 uur te voet Kitgum town gaan verkennen. We zijn in een keer doorgelopen naar het huis van Nester waar we uitgenodigd waren om "even" te komen eten. Mijke, Quinty, Stan en Max hebben geholpen om het eten klaar te maken. Nadat we terug kwamen van de typische Afrikaanse buitenkeuken waren de rest van de leerlingen aan het dansen op Afrikaanse wijze. Na een goed uur dansen was het eten klaar en konden we aanschuiven. Toen de maagjes weer gevuld waren werden alle eindexamen leerling (Orly, Stan en Max) gehezen in een Cape&Gown. Nadat iedereen een woordje had gedaan, werd de Lightning Mcqueen (Cars) taart gesneden en mochten de geslaagde eindexemenleerlingen de dansvloer openen. Na weer een goed uur gedanst te hebben zijn we terug naar ons gasthuis gegaan en zijn we gaan slapen.
We hebben het heel erg naar onze zin in Oeganda.
Groetjes van de Oeganda groep!
Stan & Max
Vandaag krijgen wij, Stan en Max, de eer om de blog van dag 4 te schrijven.
Vandaag zijn we begonnen met lekker uitteslapen, want we hoefden pas om 10 uur bij het ontbijt te zijn. Na een uitgebreid ontbijt gingen we voor de eerste keer Laker Memorial school bezoeken. We werden groots ontvangen met een traditionele dans. Nadat we genoten hebben van het dansen, werd de hele groep uitgenodig om mee te doen met de dans. Natuurlijk deed iedereen dat met veel plezier, vooral Ward. Daarna hebben we het schoolplein verkent, kennisgemaakt met de leerlaren en hebben we nog even met de leerlingen gespeeld. Na het bezoek zijn we terug naar het hotel gegaan om te gaan lunchen. De lunch had na verwachting wat vertraging en dus heeft de groep Uno gespeeld. Toen onze maagjes vol waren zijn we om 16:00 uur te voet Kitgum town gaan verkennen. We zijn in een keer doorgelopen naar het huis van Nester waar we uitgenodigd waren om "even" te komen eten. Mijke, Quinty, Stan en Max hebben geholpen om het eten klaar te maken. Nadat we terug kwamen van de typische Afrikaanse buitenkeuken waren de rest van de leerlingen aan het dansen op Afrikaanse wijze. Na een goed uur dansen was het eten klaar en konden we aanschuiven. Toen de maagjes weer gevuld waren werden alle eindexamen leerling (Orly, Stan en Max) gehezen in een Cape&Gown. Nadat iedereen een woordje had gedaan, werd de Lightning Mcqueen (Cars) taart gesneden en mochten de geslaagde eindexemenleerlingen de dansvloer openen. Na weer een goed uur gedanst te hebben zijn we terug naar ons gasthuis gegaan en zijn we gaan slapen.
We hebben het heel erg naar onze zin in Oeganda.
Groetjes van de Oeganda groep!
Stan & Max
Zweten, zweten en nog eens zweten
Donderdag 04-07-2019
Lieve Allemaal,
Om 08:00 uur werd er op de deuren van onze kamers geklopt als wekker en werden we om 08:30 uur verwacht aan het ontbijt. Tijdens het ontbijt werd de blog van Niels en Stijn en de reacties daarop voorgelezen. De altijd vrolijke Nico kwam binnenlopen tijdens het ontbijt. Na het ontbijt gingen we namelijk mee met hem naar de locatie waar wij gaan werken aan het nieuwe schoolgebouw. Nico vertelde ons dat de wandeling ernaar toe 20 minuutjes zou duren, dit bleek al snel niet te kloppen. Nico ging waarschijnlijk uit van een Nederlands tempo, het blijkt echter dat het gemiddelde Afrikaanse tempo een stuk lager ligt. Ook was het berg op en scheen de zon voluit. Je kunt het vast al raden; iedereen was doorweekt van het zweet. Aangekomen op locatie hebben we een aantal bamboestokken gezaagd, geslepen en in de grond gestoken om de hoeken van het schoolgebouw uit te zetten. De materialen waren helaas nog niet compleet en het was erg heet. We gingen terug naar het guesthouse en we besloten samen (Nico) om morgenvroeg om 06:00 uur terug te komen en verder te gaan. Het was lunchtijd dus kregen we daar weer een goed verzorgde lunch. Hierna kregen we even de tijd om ons op te frissen, want we blijven natuurlijk zwetende pubers. Na het opfrissen vertrokken we richting de school om daar een rondleiding te krijgen van Dominic (Headmaster van Laker Memorial School). Hij liet ons alle klaslokalen zien en hierbij mochten we ook in de schriften van de leerlingen kijken. De leerlingen van 4/5 jaar oud konden beter schrijven dan wij op die leeftijd, laat staan überhaupt schrijven. Ook liet hij ons de toiletten (gaten in de grond) en de ’keuken’ zien. Om af te sluiten liet Dominic ons de playground zien, deze bevat 3 speeltoestellen (2 ‘carrousels’ en een glijbaan). We mochten de glijbaan ook even testen, Sarah en Niels durfden het aan. Sarah ging als eerste en dit ging vlekkeloos. Niels waagde daarna ook een poging, maar dit verliep ietsje anders. Hij verliet de glijbaan met een scheur in zijn broek. Hij had een mooie fel oranje onderbroek aan, typisch Nederlands. Dan komt die duck tape toch weer van pas hè Niels!? Tim vond het zo leuk dat de kinderen van de school enthousiast waren, dat hij nog even met ze ging spelen op de playground. Er zaten een paar op de carrousel en Tim riep: ‘’you want faster?’’ waarop de kinderen riepen: “yes, yes, faster!’’. Tim vond het geweldig en hij ging maar door en door, totdat er een kind uit moest stappen om over te geven. Misschien toch iets te fast Tim? Eenmaal terug bij het guesthouse kwamen we er achter dat Stijn verdwenen was. Hij was namelijk bij Dominic achter op de motor voor een ritje, maar dit duurde zo lang dat we ons toch wel een beetje zorgen begonnen te maken. Gelukkig kwam hij na enige tijd (net voor het donker) terug met een hele rondleiding door het huis van Dominic op zak. Na het dineren hebben we gekeken naar de diploma-uitreiking filmpjes die gestuurd zijn vanuit Heerlen. Deze hebben we afgebeeld op een muur, via de beamer. Het is nu al 22:40 dus wij gaan afsluiten!
Veel liefs van de Oeganda groep!
Sarah & Mijke
Lieve Allemaal,
Om 08:00 uur werd er op de deuren van onze kamers geklopt als wekker en werden we om 08:30 uur verwacht aan het ontbijt. Tijdens het ontbijt werd de blog van Niels en Stijn en de reacties daarop voorgelezen. De altijd vrolijke Nico kwam binnenlopen tijdens het ontbijt. Na het ontbijt gingen we namelijk mee met hem naar de locatie waar wij gaan werken aan het nieuwe schoolgebouw. Nico vertelde ons dat de wandeling ernaar toe 20 minuutjes zou duren, dit bleek al snel niet te kloppen. Nico ging waarschijnlijk uit van een Nederlands tempo, het blijkt echter dat het gemiddelde Afrikaanse tempo een stuk lager ligt. Ook was het berg op en scheen de zon voluit. Je kunt het vast al raden; iedereen was doorweekt van het zweet. Aangekomen op locatie hebben we een aantal bamboestokken gezaagd, geslepen en in de grond gestoken om de hoeken van het schoolgebouw uit te zetten. De materialen waren helaas nog niet compleet en het was erg heet. We gingen terug naar het guesthouse en we besloten samen (Nico) om morgenvroeg om 06:00 uur terug te komen en verder te gaan. Het was lunchtijd dus kregen we daar weer een goed verzorgde lunch. Hierna kregen we even de tijd om ons op te frissen, want we blijven natuurlijk zwetende pubers. Na het opfrissen vertrokken we richting de school om daar een rondleiding te krijgen van Dominic (Headmaster van Laker Memorial School). Hij liet ons alle klaslokalen zien en hierbij mochten we ook in de schriften van de leerlingen kijken. De leerlingen van 4/5 jaar oud konden beter schrijven dan wij op die leeftijd, laat staan überhaupt schrijven. Ook liet hij ons de toiletten (gaten in de grond) en de ’keuken’ zien. Om af te sluiten liet Dominic ons de playground zien, deze bevat 3 speeltoestellen (2 ‘carrousels’ en een glijbaan). We mochten de glijbaan ook even testen, Sarah en Niels durfden het aan. Sarah ging als eerste en dit ging vlekkeloos. Niels waagde daarna ook een poging, maar dit verliep ietsje anders. Hij verliet de glijbaan met een scheur in zijn broek. Hij had een mooie fel oranje onderbroek aan, typisch Nederlands. Dan komt die duck tape toch weer van pas hè Niels!? Tim vond het zo leuk dat de kinderen van de school enthousiast waren, dat hij nog even met ze ging spelen op de playground. Er zaten een paar op de carrousel en Tim riep: ‘’you want faster?’’ waarop de kinderen riepen: “yes, yes, faster!’’. Tim vond het geweldig en hij ging maar door en door, totdat er een kind uit moest stappen om over te geven. Misschien toch iets te fast Tim? Eenmaal terug bij het guesthouse kwamen we er achter dat Stijn verdwenen was. Hij was namelijk bij Dominic achter op de motor voor een ritje, maar dit duurde zo lang dat we ons toch wel een beetje zorgen begonnen te maken. Gelukkig kwam hij na enige tijd (net voor het donker) terug met een hele rondleiding door het huis van Dominic op zak. Na het dineren hebben we gekeken naar de diploma-uitreiking filmpjes die gestuurd zijn vanuit Heerlen. Deze hebben we afgebeeld op een muur, via de beamer. Het is nu al 22:40 dus wij gaan afsluiten!
Veel liefs van de Oeganda groep!
Sarah & Mijke
Spatjes verf en vuurtjes stoken
05-07-2019
Dag 6…. Een vroege dag, vandaag stonden we om 6:00 op en vertrokken we om 6:30 samen met Nestar met een lege maag naar het veld waarop in de toekomst het nieuwe schoolgebouw gebouwd zal worden. Gedurende een pauze van 30 minuten aten wij ons ontbijt. Boterhammetjes werden uit de zak getrokken en besmeerd met Jam. Voor de fanatieke Ward waren dat vooral kruimels en een pauze van 5 minuutjes. Deze pauze hadden we wel nodig want we hadden de handen al gretig uit de mouwen gestoken. Vorige week was het veld namelijk nog een weelderige savanne en vanochtend lagen er enkel dode takken. De savanne was ontgonnen om plaats te maken voor het nieuwe schoolgebouw, maar de takken waren blijven liggen….. een klus voor de Oegandareizigers dus om deze op te ruimen. Bij het opruimen van deze takken hadden we werkhandschoenen aan. Toch kwamen een paar van ons er niet zonder schrammetje vanaf, en Youri heeft na deze klus nog flink met de Betadine lopen strooien (geen zorgen, de glimlach is desondanks niet van zijn gezicht te krijgen en hij blijft lekker doordouweuh). Toen alle takken mooi op hopen waren gelegd konden we weer terug naar het hotel. Deze reis was heel relaxt. We werden namelijk naar het hotel gebracht met westerse muziek en airco.
Ondertussen vertrokken Tim en Sanne richting Laker Memorial School om hier te bepalen wat deze school aan mogelijkheden had op artistiek gebied. Daarna vertrokken zij met Dominique (de headteacher van Laker Memorial School) richting het centrum van Kitgum om hier schilderbenodigdheden in te kopen.
Opnieuw hadden we een late lunch, hierdoor hebben we gelukkig het warmste gedeelte van de dag gemist. En na een lange rust konden we er allemaal weer met frisse moed tegenaan. Tijd om te beginnen aan de kunstwerken……not. Door wat uhmm… misverstanden en moeilijkheden was het pas om 16:00 beginnen. Eerst werden de muren van de ingang wit geverfd, daarna ook een aantal gezichten. Een aantal Oeganda reizigers waren opeens nog witter dan voorheen; handen, gezichten, brillen, schoenen en noem het maar op……. Je kunt zeggen wat je wilt maar de klus is dan toch echt wel geklaard. Het resultaat mocht er zeker zijn want onze meesterschilder Max kan als de beste de Oegandese muren witten.
Toen vertrokken een aantal leerlingen samen met Nico opnieuw richting het veld om hier de eerder verzamelde takken in de hens te steken. Het was lekker warm en een aantal mensen kregen het er “Spaans benauwd van”.
De overige leerlingen hielden zich bezig met het uitzetten van de lijnen van het eerste kunstwerk met behulp van de beamer. In november heb ik (Sanne) namelijk een logo ontworpen die de doelen van de school impliceert (voeding, spel, onderwijs). Deze zal op de voorkant van de school worden geschilderd. Of het maken van de stencils voor het alfabet wat op het binnenhof van de school geschilderd zal worden. Dit deden ze samen met de leraren.
Tijdens het afronden van de schilderingen voor vandaag gingen Jillin, Stan en Ward de familie van Nestar helpen met het koken voor de avond. We mochten avocado, ananas en mango snijden. Stan liet ons zien hoe behendig hij is in avocado’s snijden. Jillin sneed de mango’s en de ananas in stukken en Ward waste zijn handen , bedekt met verf. Maar dit was niet genoeg er zat namelijk ook nog verf op zijn gezicht deze moest er ook nog af zei een van de zussen van Nestar. Toen de verf eraf was kon Ward ook nog een beetje helpen met het snijden van het overheerlijke fruit en de verrukkelijke avocado’s (die Sanne erg lekker vond)
Wij wensen jullie een fijne avond en we kijken uit naar het lezen van jullie reacties.
Vriendelijke groetjes,
Ward en Sanne.
PS. Aan Lucy en Clement Aarts, ik wil weten hoe het met Betty en Sieb gaat, Sterre en Jelle boeien me niet zo veel. (grapje natuurlijk)
PS. Aan Familie Ward. De Natuur is hier geweldig het eten smaakt goed en elke dag is weer een nieuw avontuur hier. Ik citeer Youri:”Ich hub hie de tied van mien laeve”.
Dag 6…. Een vroege dag, vandaag stonden we om 6:00 op en vertrokken we om 6:30 samen met Nestar met een lege maag naar het veld waarop in de toekomst het nieuwe schoolgebouw gebouwd zal worden. Gedurende een pauze van 30 minuten aten wij ons ontbijt. Boterhammetjes werden uit de zak getrokken en besmeerd met Jam. Voor de fanatieke Ward waren dat vooral kruimels en een pauze van 5 minuutjes. Deze pauze hadden we wel nodig want we hadden de handen al gretig uit de mouwen gestoken. Vorige week was het veld namelijk nog een weelderige savanne en vanochtend lagen er enkel dode takken. De savanne was ontgonnen om plaats te maken voor het nieuwe schoolgebouw, maar de takken waren blijven liggen….. een klus voor de Oegandareizigers dus om deze op te ruimen. Bij het opruimen van deze takken hadden we werkhandschoenen aan. Toch kwamen een paar van ons er niet zonder schrammetje vanaf, en Youri heeft na deze klus nog flink met de Betadine lopen strooien (geen zorgen, de glimlach is desondanks niet van zijn gezicht te krijgen en hij blijft lekker doordouweuh). Toen alle takken mooi op hopen waren gelegd konden we weer terug naar het hotel. Deze reis was heel relaxt. We werden namelijk naar het hotel gebracht met westerse muziek en airco.
Ondertussen vertrokken Tim en Sanne richting Laker Memorial School om hier te bepalen wat deze school aan mogelijkheden had op artistiek gebied. Daarna vertrokken zij met Dominique (de headteacher van Laker Memorial School) richting het centrum van Kitgum om hier schilderbenodigdheden in te kopen.
Opnieuw hadden we een late lunch, hierdoor hebben we gelukkig het warmste gedeelte van de dag gemist. En na een lange rust konden we er allemaal weer met frisse moed tegenaan. Tijd om te beginnen aan de kunstwerken……not. Door wat uhmm… misverstanden en moeilijkheden was het pas om 16:00 beginnen. Eerst werden de muren van de ingang wit geverfd, daarna ook een aantal gezichten. Een aantal Oeganda reizigers waren opeens nog witter dan voorheen; handen, gezichten, brillen, schoenen en noem het maar op……. Je kunt zeggen wat je wilt maar de klus is dan toch echt wel geklaard. Het resultaat mocht er zeker zijn want onze meesterschilder Max kan als de beste de Oegandese muren witten.
Toen vertrokken een aantal leerlingen samen met Nico opnieuw richting het veld om hier de eerder verzamelde takken in de hens te steken. Het was lekker warm en een aantal mensen kregen het er “Spaans benauwd van”.
De overige leerlingen hielden zich bezig met het uitzetten van de lijnen van het eerste kunstwerk met behulp van de beamer. In november heb ik (Sanne) namelijk een logo ontworpen die de doelen van de school impliceert (voeding, spel, onderwijs). Deze zal op de voorkant van de school worden geschilderd. Of het maken van de stencils voor het alfabet wat op het binnenhof van de school geschilderd zal worden. Dit deden ze samen met de leraren.
Tijdens het afronden van de schilderingen voor vandaag gingen Jillin, Stan en Ward de familie van Nestar helpen met het koken voor de avond. We mochten avocado, ananas en mango snijden. Stan liet ons zien hoe behendig hij is in avocado’s snijden. Jillin sneed de mango’s en de ananas in stukken en Ward waste zijn handen , bedekt met verf. Maar dit was niet genoeg er zat namelijk ook nog verf op zijn gezicht deze moest er ook nog af zei een van de zussen van Nestar. Toen de verf eraf was kon Ward ook nog een beetje helpen met het snijden van het overheerlijke fruit en de verrukkelijke avocado’s (die Sanne erg lekker vond)
Wij wensen jullie een fijne avond en we kijken uit naar het lezen van jullie reacties.
Vriendelijke groetjes,
Ward en Sanne.
PS. Aan Lucy en Clement Aarts, ik wil weten hoe het met Betty en Sieb gaat, Sterre en Jelle boeien me niet zo veel. (grapje natuurlijk)
PS. Aan Familie Ward. De Natuur is hier geweldig het eten smaakt goed en elke dag is weer een nieuw avontuur hier. Ik citeer Youri:”Ich hub hie de tied van mien laeve”.
Even geen rijst
Beste mensen,
Vandaag was het een beetje warm, SNIKHEET!
Het programma was een beetje gesplitst voor iedereen. We begonnen de dag met een gezamenlijk ontbijt op de school, hierna zijn Niels en Jarno samen met Jillin naar Nico gegaan om daar samen een zaagbok te maken om te gebruiken op de bouwplaats. De rest ging verder met de schilderwerkzaamheden op de school waarmee we gister al waren begonnen, ook moesten er muurtjes gestukt worden. Hierbij ontdekten velen van ons de verborgen Poolse roots (Niels en Max). Ik (Jarno) ben dus vanochtend vroeg met Niels en Jillin naar Nico vetrokken waar we bouwtekeningen met uitleg ,hout en gereedschap kregen van Nico en het verder konden uitzoeken, Nico lag helaas in bed met een keelontsteking. Uiteindelijk na een paar uur werk was (mede door een Afrikaanse schroevenlevering die komt wanneer de bezorger zin heeft) de bok klaar en niet voor het een of het ander het was een pittig stevig bokje. Misschien iets wat Niels deze weken niet stuk kan krijgen na de meerdere wc-brillen, kozijnen en broeken die hij reeds gemold heeft. Een pluspunt: de man heeft Ducktape bij zich en kan nu uit ervaring zeggen dat een wc bril van Ducktape helemaal niet zo verkeerd zit. Bij de lunch kwam de groep weer samen voor een heerlijke maaltijd; we aten namelijk frieten. Met een beetje ketchup en mayo was dit een feestmaal na een week witte rijst te hebben gegeten. Hierna vertrok de groep op een paar mensen na naar de school om verder te werken. Enkele mensen waaronder Ik (Youri) bleef met een paar anderen nog eventjes in het hotel vanwege een beetje vermoeidheid (door het harde werk!). Toen ik echter weer rond kwart voor zes op school kwam kon ik er meteen weer tegenaan, nadat ik had gehoord dat voor het eerst in 30 jaar weer een Nederlander in de gele trui rondfietst. Ik weet trouwens zeker dat pap hierbij thuis voor de televisie de hele buurt bij elkaar heeft geschreeuwd. Ik (Jarno) ben wel gelijk na het eten naar de school vetrokken om weer aan het werk te gaan, al gauw kwam het verborgen talent van Niels en Max (nu ook wel bekend als het kluswonder van Hulsberg) boven namelijk muurtjes stuken. volgens mij is er in Oeganda geen ander muurtje zo strak. Op een paar Troffels cement in mijn nek en een verfroller door mijn haar na, is het werk erg professioneel uitgevoerd en is de school er sterk op vooruit gegaan. Ook besloten wat kleuters van de school zelf te gaan stuken. Deze rotzooi moest natuurlijk opgeruimd worden en de scherpe kantjes moesten van dit stukwerk worden afgeschuurd waardoor we dit stuk eigenlijk helemaal opnieuw moeten doen.
Vanavond stond er spaghetti bolognese op het menu. Wat een feest, twee bekende maaltijden op één dag. Nu gaan we ons even douchen om de verfvlekken weg te halen die we op elkaar hebben aangebracht. Morgen hebben we een rustdagje met een vroeg kerkbezoek en hopelijk kunnen we nog zwemmen bij een nabijgelegen hotel.
Groetjes,
Jarno, Youri en de rest.
Zondag = rustdag
Hallo lieve volgers,
Vandaag was het weer vroeg dag, om 6.45 uur stond het vertrek naar de kerk op het programma. Het was de bedoeling dat de mis 1,5 uur zou duren, maar uiteraard was dit weer Afrikaanse tijd en duurde de mis uiteindelijk 2 uur en 20 minuten. De mis was heel anders dan in Nederland, er werd gezongen en gedanst, en de lokale mensen trokken hun mooiste outfit aan. Door de week dragen ze hun kleding vol met gaten, maar op zondag zien ze er tip top uit in hemden en jurken. Rond 10.00 uur waren we terug in het hotel waar we gezamenlijk ontbeten. Het was vandaag zo ontzettend warm dat het onmogelijk was om tussen 10.00 uur en 16.00 uur ook maar iets uit te voeren, dus bleven we in het guesthouse en speelden we spelletjes of gingen we poolen. Stan, Max en Stijn hebben vandaag verse broden voor ons gebakken waarvan we morgen lekker van zullen gaan smullen. Ook de bedankkaartjes zijn vandaag gedeeltelijk geschreven. Geen idee uiteraard wanneer deze en vooral of deze ooit aankomen, het is nu eenmaal Afrika hè. Toen de temperatuur weer leefbaar was, zijn we met een aantal mensen het centrum van Kitgum ingelopen. Hier werd veelal eten en drinken gekocht, want we zijn nog niet helemaal tot het Afrikaans eten bekeert. Ook gingen we Anne ophalen van het busstation, die 4 weken hier in Kitgum bij familie van Nestar zal verblijven. Tegen half 6 liepen we terug naar het guesthouse met een klein souvenirtje, een kindje was ons namelijk helemaal terug gevolgd naar het hotel. Youri had ook weer een klein geluksmomentje toen hij zag dat Jumbo-Visma de ploegen tijdrit had gewonnen en Mike Teunissen zijn gele trui heeft behouden. Toen was het uiteraard tijd voor de Oranjeleeuwinnen, iedereen zat klaar bij de receptie gekleed in het oranje. Nestar, Jillin en Minou hadden heerlijke popcorn voor ons gemaakt voor tijdens de wedstrijd. Er werd erg meegeleefd met de wedstrijd door iedereen, dus de teleurstelling was erg groot bij een aantal van ons toen USA een penalty kreeg en benutte en even later zelfs de 2-0 maakte. Het zou ook niet Afrika zijn als de stroom niet in de 88e minuut uitviel en we de rest van de wedstrijd via het liveblog op de telefoon van Inge moesten volgen. Toen we onze teleurstelling te boven waren gekomen kregen we ons avondmaal. Weinig mensen hadden honger, maar toen bekend werd dat er weer pasta was gemaakt werd er toch goed gegeten. Tijdens het avondeten begon het ontzettend te onweren en te regenen. Iedereen wilde gaan kijken of de regen hier er hetzelfde uitzag als in Nederland, we hadden immers al een tijdje geen regen meer gezien. Een aantal van ons, waaronder Tim en Max, hadden het geweldige idee om even af te koelen door buiten door de regen te gaan rennen. Max deed dit zelfs op zijn slippers. Morgen staat de sportdag op het programma en gaan we verder met de verfwerkzaamheden op school. Lieve groetjes van ons en tot morgen!
Xx Lynn en Quinty
Vandaag was het weer vroeg dag, om 6.45 uur stond het vertrek naar de kerk op het programma. Het was de bedoeling dat de mis 1,5 uur zou duren, maar uiteraard was dit weer Afrikaanse tijd en duurde de mis uiteindelijk 2 uur en 20 minuten. De mis was heel anders dan in Nederland, er werd gezongen en gedanst, en de lokale mensen trokken hun mooiste outfit aan. Door de week dragen ze hun kleding vol met gaten, maar op zondag zien ze er tip top uit in hemden en jurken. Rond 10.00 uur waren we terug in het hotel waar we gezamenlijk ontbeten. Het was vandaag zo ontzettend warm dat het onmogelijk was om tussen 10.00 uur en 16.00 uur ook maar iets uit te voeren, dus bleven we in het guesthouse en speelden we spelletjes of gingen we poolen. Stan, Max en Stijn hebben vandaag verse broden voor ons gebakken waarvan we morgen lekker van zullen gaan smullen. Ook de bedankkaartjes zijn vandaag gedeeltelijk geschreven. Geen idee uiteraard wanneer deze en vooral of deze ooit aankomen, het is nu eenmaal Afrika hè. Toen de temperatuur weer leefbaar was, zijn we met een aantal mensen het centrum van Kitgum ingelopen. Hier werd veelal eten en drinken gekocht, want we zijn nog niet helemaal tot het Afrikaans eten bekeert. Ook gingen we Anne ophalen van het busstation, die 4 weken hier in Kitgum bij familie van Nestar zal verblijven. Tegen half 6 liepen we terug naar het guesthouse met een klein souvenirtje, een kindje was ons namelijk helemaal terug gevolgd naar het hotel. Youri had ook weer een klein geluksmomentje toen hij zag dat Jumbo-Visma de ploegen tijdrit had gewonnen en Mike Teunissen zijn gele trui heeft behouden. Toen was het uiteraard tijd voor de Oranjeleeuwinnen, iedereen zat klaar bij de receptie gekleed in het oranje. Nestar, Jillin en Minou hadden heerlijke popcorn voor ons gemaakt voor tijdens de wedstrijd. Er werd erg meegeleefd met de wedstrijd door iedereen, dus de teleurstelling was erg groot bij een aantal van ons toen USA een penalty kreeg en benutte en even later zelfs de 2-0 maakte. Het zou ook niet Afrika zijn als de stroom niet in de 88e minuut uitviel en we de rest van de wedstrijd via het liveblog op de telefoon van Inge moesten volgen. Toen we onze teleurstelling te boven waren gekomen kregen we ons avondmaal. Weinig mensen hadden honger, maar toen bekend werd dat er weer pasta was gemaakt werd er toch goed gegeten. Tijdens het avondeten begon het ontzettend te onweren en te regenen. Iedereen wilde gaan kijken of de regen hier er hetzelfde uitzag als in Nederland, we hadden immers al een tijdje geen regen meer gezien. Een aantal van ons, waaronder Tim en Max, hadden het geweldige idee om even af te koelen door buiten door de regen te gaan rennen. Max deed dit zelfs op zijn slippers. Morgen staat de sportdag op het programma en gaan we verder met de verfwerkzaamheden op school. Lieve groetjes van ons en tot morgen!
Xx Lynn en Quinty
Hobbeliebobbelie
Lieve blogvolgers,
Vanochtend konden we weer eens iets langer slapen dan 06:00 uur, tot 08:30 nog wel. Heerlijk! Het ochtendhumeur van sommige, voornamelijk van ons (Jasmijn en Orly), werd al snel weggevaagd door de komst van pannenkoeken als ontbijt. Na onze buikjes te hebben gevuld, vertrokken we met frisse moed naar de basisschool om hier presentaties en openstaande klusjes af te ronden. Na wat geklus, gevloek en gelach werd het doel om met de beamer een presentatie te geven niet behaald en moesten we dus op de ouderwetse manier met geprinte dia’s werken. De kids hadden meer aandacht voor het geprinte en gekleurde papier dan voor ons, want ja, wat moet je met een paar Hollandse boeren voor de klas. Na de ‘succesvolle’ presentaties gegeven te hebben, keerde we terug naar het guesthouse voor een ‘overheerlijke’ lunch. Voor de verrassing, rijst! Tijdens het gesmak werd er een indeling voor het middagprogramma gemaakt. Hier kwam uit dat wij (Jasmijn en Orly) mee mochten en konden met Nico, Jillin en Inge naar de bouwplaats. De rest van de groep ging weer naar de basisschool om te kladderen. Ervan uitgaande dat we op een ‘normale’ manier vervoerd werden naar de bouwplaats, kwam er tot onze grote verbazing een kermisattractie aanrijden, ofja, eentje die uit de 18e eeuw kwam (wat hier trouwens splinternieuw is). Na een opstap van zeker 1 meter, konden we ‘veilig’ vertrekken met een chauffeur achter het stuur die, naar ons idee, zijn eerste rijles had zonder instructeur. Aangezien het gister nogal heftig geregend had waren sommige bruggetjes weggespoeld en stonden sommige weggetjes nog blank. Toch interesseerde het de chauffeur allemaal niet echt en reed vrolijk met 60 km/u door de diepe kuiltjes en over bolle bulten. Eenmaal door de war aangekomen te zijn, konden we eindelijk beginnen met het uitzetten van het nieuwe schoolgebouw. Met behulp van een touwtje, meetlint, hout en een hamer gingen we aan de slag. Opeens kwam Nico met een voor ons raar ding aanzetten, uiteindelijk bleek dit gewoonweg een vergrootte waterpas te zijn. Met behulp van wat water in een 18 meter lange slang, berekende we een deel van de begane grond van het nieuwe schoolgebouw. Dit verliep verder allemaal vrij soepel met behulp van de chauffeur die zo nodig op ons wilde wachten totdat we klaar waren. Na een flink uurtje te hebben gewerkt konden we weer terug over de hobbeliebobbelie weg. Na gegil en gegier was het doel om vegetarisch te eten deze 3 weken, niet behaald. We hebben minstens 20 insecten per persoon ingeslikt. Dus het proteïnegehalte was weer op peil. Terug bij het hotel aangekomen bleek dat de groep nog bij de school was en besloten we om ze nog eventjes te gaan steunen in hun zware werk wat ze al verricht hadden. De school krijgt beetje bij beetje meer kleur door onze vaklui. Rond 20:00 uur was het weer donker en dus weer tijd om naar het guesthouse te vertrekken. Hier aangekomen stond het eten (pasta met pesto) weer voor ons klaar. Het was heerlijk! Hierna begon het fabriekswerk om de bedankkaartjes te schrijven, dit ging letterlijk als een lopende band. Na ongeveer 500 kaartjes ondertekend te hebben was het tijd om de blog en reacties van de vorige dag te lezen. Na wat spelletjes te hebben gespeeld en wat drankjes te hebben gedronken was het tijd om deze ervaringrijke dag af te sluiten. Ohja en nog een nieuwtje richting het mooie Limburg, de safari van Kidepo National Park gaat helaas niet door. Hiervoor krijgen we in de plaats een safari door Murchison Falls National Park en is de planning wat verandert. Meer informatie volgt.
Heel veel kusjes en dikke knuffels voor onze families en lieve groetjes van de groep. Tot morgen met weer een nieuwe blog!
Jasmijn en Orly
Vanochtend konden we weer eens iets langer slapen dan 06:00 uur, tot 08:30 nog wel. Heerlijk! Het ochtendhumeur van sommige, voornamelijk van ons (Jasmijn en Orly), werd al snel weggevaagd door de komst van pannenkoeken als ontbijt. Na onze buikjes te hebben gevuld, vertrokken we met frisse moed naar de basisschool om hier presentaties en openstaande klusjes af te ronden. Na wat geklus, gevloek en gelach werd het doel om met de beamer een presentatie te geven niet behaald en moesten we dus op de ouderwetse manier met geprinte dia’s werken. De kids hadden meer aandacht voor het geprinte en gekleurde papier dan voor ons, want ja, wat moet je met een paar Hollandse boeren voor de klas. Na de ‘succesvolle’ presentaties gegeven te hebben, keerde we terug naar het guesthouse voor een ‘overheerlijke’ lunch. Voor de verrassing, rijst! Tijdens het gesmak werd er een indeling voor het middagprogramma gemaakt. Hier kwam uit dat wij (Jasmijn en Orly) mee mochten en konden met Nico, Jillin en Inge naar de bouwplaats. De rest van de groep ging weer naar de basisschool om te kladderen. Ervan uitgaande dat we op een ‘normale’ manier vervoerd werden naar de bouwplaats, kwam er tot onze grote verbazing een kermisattractie aanrijden, ofja, eentje die uit de 18e eeuw kwam (wat hier trouwens splinternieuw is). Na een opstap van zeker 1 meter, konden we ‘veilig’ vertrekken met een chauffeur achter het stuur die, naar ons idee, zijn eerste rijles had zonder instructeur. Aangezien het gister nogal heftig geregend had waren sommige bruggetjes weggespoeld en stonden sommige weggetjes nog blank. Toch interesseerde het de chauffeur allemaal niet echt en reed vrolijk met 60 km/u door de diepe kuiltjes en over bolle bulten. Eenmaal door de war aangekomen te zijn, konden we eindelijk beginnen met het uitzetten van het nieuwe schoolgebouw. Met behulp van een touwtje, meetlint, hout en een hamer gingen we aan de slag. Opeens kwam Nico met een voor ons raar ding aanzetten, uiteindelijk bleek dit gewoonweg een vergrootte waterpas te zijn. Met behulp van wat water in een 18 meter lange slang, berekende we een deel van de begane grond van het nieuwe schoolgebouw. Dit verliep verder allemaal vrij soepel met behulp van de chauffeur die zo nodig op ons wilde wachten totdat we klaar waren. Na een flink uurtje te hebben gewerkt konden we weer terug over de hobbeliebobbelie weg. Na gegil en gegier was het doel om vegetarisch te eten deze 3 weken, niet behaald. We hebben minstens 20 insecten per persoon ingeslikt. Dus het proteïnegehalte was weer op peil. Terug bij het hotel aangekomen bleek dat de groep nog bij de school was en besloten we om ze nog eventjes te gaan steunen in hun zware werk wat ze al verricht hadden. De school krijgt beetje bij beetje meer kleur door onze vaklui. Rond 20:00 uur was het weer donker en dus weer tijd om naar het guesthouse te vertrekken. Hier aangekomen stond het eten (pasta met pesto) weer voor ons klaar. Het was heerlijk! Hierna begon het fabriekswerk om de bedankkaartjes te schrijven, dit ging letterlijk als een lopende band. Na ongeveer 500 kaartjes ondertekend te hebben was het tijd om de blog en reacties van de vorige dag te lezen. Na wat spelletjes te hebben gespeeld en wat drankjes te hebben gedronken was het tijd om deze ervaringrijke dag af te sluiten. Ohja en nog een nieuwtje richting het mooie Limburg, de safari van Kidepo National Park gaat helaas niet door. Hiervoor krijgen we in de plaats een safari door Murchison Falls National Park en is de planning wat verandert. Meer informatie volgt.
Heel veel kusjes en dikke knuffels voor onze families en lieve groetjes van de groep. Tot morgen met weer een nieuwe blog!
Jasmijn en Orly
Oerend hard op de motor
Vandaag zijn we om half acht gewekt omdat het ontbijt volgens de planning om 8 uur zou arriveren. Zoals dit al vaker bleek, loopt de planning in Afrika niet zo nauw. Toen het ontbijt om half 11 arriveerde was iedereen dus al een tijdje wakker. We zijn de tijd doorgekomen met gezelschapselletjes. Zo ging het er nog al heet aan toe bij een potje kwartetten waarbij Jarno en Stijn de regels van het spel niet zo serieus namen, dit zorgde natuurlijk voor enige frustratie. Seray, Ward, Jillin en Inge kregen deze oorlog niet mee omdat ze samen met Nico het bouwraam gingen maken. In de inmiddels beroemde pick-up truck van Alex reden zij naar de construction site. Met touw en piketten werden de randen van het gebouw aangegeven en hierna begonnen wij aan het bouwraam. Om alles nauwkeurig uit te zetten moesten we een ouderwetse bouwhaak van hout maken en piketten zagen. Na een korte zaagles van Nico hadden we alle benodigdheden bij elkaar. Toen we een goed anderhalf uur hadden gewerkt, hadden we al een mooi stuk bouwraam uitgezet. Er werd ons bij de terugkeer ook nog een koe aangeboden door de locals, maar dit aanbod sloegen wij helaas af. Hierna was het voor Seray, Ward, Jillin en Inge ook tijd voor het ontbijt, vandaag schafte de pot tot ieders vreugde weer pannenkoeken.
In het begin van de middag vertrokken wij op een avontuurlijke manier naar de middelbare school voor meisjes, de YY Okot Memorial School. Nestar had namelijk geregeld dat wij allemaal plaats konden nemen achterop een boda boda (taxibrommer). Eenmaal aangekomen op de middelbare school was het tijd voor lunch, dit was helaas een stuk somberder dan het ontbijt omdat het droge boterhammen met jam betrof. Dit werd echter opgevrolijkt door de muziek van Minou en haar gitaar waarmee iedereen luidkeels meezong.
Hierna kregen we een rondleiding door de school, we namen onder andere een kijkje in het computerlab (ja een computerlab, weliswaar 30 computers voor 800 leerlingen maar er was wel degelijk een computerruimte). Verder bezochten we nog de bibliotheek en diverse klaslokalen waarin we gelijkenissen zagen tussen de lesstof daar en op SMC. Ook namen we een kijkje in de slaapzalen van de meiden (het is namelijk een kostschool) en de keuken.
Na afloop van de rondleiding werden we begeleid naar de grote hal waarin alle leerlingen en leraren zich hadden verzameld. Na een kort welkomstwoord werd al gauw duidelijk dat het de bedoeling was dat de geplande presentaties voor ál deze leerlingen opgevoerd moesten worden. Dit tot grote schrik van Mijke, Stijn, Tim, Ward en Youri die dachten dat ze hun presentaties maar aan één klasje moesten geven… ff slikken dus. Maaaaarrrr toen we onze moed bijeengeraapt hadden, begonnen we met de presentaties over klimaatverandering en de Deltawerken.
Hierna werd door beide scholen een muziekstukje opgevoerd, wij zongen ons reislied en een aantal leerlingen van de school voerde een traditionele Dingi Dingi dans op. Toen was het tijd voor sport, er werd een vriendschappelijke wedstrijd volleybal gespeeld, het thuisteam bleek beter te zijn maar bij ons was aan inzet geen gebrek. De leerlingen die niet meededen maakte vrienden met de leerlingen van de school en deze vriendschappen zijn met foto’s vastgelegd.
Toen bleek dat we ook konden aanschuiven bij een feestmaaltijd voor ons en de leraren van de school. Heel vrolijk schepten een aantal mensen een bruine substantie op hun bord in de veronderstelling dat het chocolade bevatte. Helaas woar dit neet ut gevaal. Ut leek es of veer op zaaaandj kauwden dat zik ich dich , sjus wie maasklei wat unne nutte troep. Veer dinke das se beter noa de Hornbach kins goan en dich ene zak potgrond op kins vrete, dat smakt nog beter.
Ach ja we kunnen ook overdrijven, de aardappelen, rijst en de spinazie waren wel gewoon lekker.
Na het feestmaal bedankten we de directrice voor de gastvrijheid en keerden we terug naar het hotel, dit keer helaas niet achterop bij de plaatselijke Satudarah (haha grapske hoor) maar gewoon te voet.
Groetjes van Ward, Youri en de rest van de zandhappers!
In het begin van de middag vertrokken wij op een avontuurlijke manier naar de middelbare school voor meisjes, de YY Okot Memorial School. Nestar had namelijk geregeld dat wij allemaal plaats konden nemen achterop een boda boda (taxibrommer). Eenmaal aangekomen op de middelbare school was het tijd voor lunch, dit was helaas een stuk somberder dan het ontbijt omdat het droge boterhammen met jam betrof. Dit werd echter opgevrolijkt door de muziek van Minou en haar gitaar waarmee iedereen luidkeels meezong.
Hierna kregen we een rondleiding door de school, we namen onder andere een kijkje in het computerlab (ja een computerlab, weliswaar 30 computers voor 800 leerlingen maar er was wel degelijk een computerruimte). Verder bezochten we nog de bibliotheek en diverse klaslokalen waarin we gelijkenissen zagen tussen de lesstof daar en op SMC. Ook namen we een kijkje in de slaapzalen van de meiden (het is namelijk een kostschool) en de keuken.
Na afloop van de rondleiding werden we begeleid naar de grote hal waarin alle leerlingen en leraren zich hadden verzameld. Na een kort welkomstwoord werd al gauw duidelijk dat het de bedoeling was dat de geplande presentaties voor ál deze leerlingen opgevoerd moesten worden. Dit tot grote schrik van Mijke, Stijn, Tim, Ward en Youri die dachten dat ze hun presentaties maar aan één klasje moesten geven… ff slikken dus. Maaaaarrrr toen we onze moed bijeengeraapt hadden, begonnen we met de presentaties over klimaatverandering en de Deltawerken.
Hierna werd door beide scholen een muziekstukje opgevoerd, wij zongen ons reislied en een aantal leerlingen van de school voerde een traditionele Dingi Dingi dans op. Toen was het tijd voor sport, er werd een vriendschappelijke wedstrijd volleybal gespeeld, het thuisteam bleek beter te zijn maar bij ons was aan inzet geen gebrek. De leerlingen die niet meededen maakte vrienden met de leerlingen van de school en deze vriendschappen zijn met foto’s vastgelegd.
Toen bleek dat we ook konden aanschuiven bij een feestmaaltijd voor ons en de leraren van de school. Heel vrolijk schepten een aantal mensen een bruine substantie op hun bord in de veronderstelling dat het chocolade bevatte. Helaas woar dit neet ut gevaal. Ut leek es of veer op zaaaandj kauwden dat zik ich dich , sjus wie maasklei wat unne nutte troep. Veer dinke das se beter noa de Hornbach kins goan en dich ene zak potgrond op kins vrete, dat smakt nog beter.
Ach ja we kunnen ook overdrijven, de aardappelen, rijst en de spinazie waren wel gewoon lekker.
Na het feestmaal bedankten we de directrice voor de gastvrijheid en keerden we terug naar het hotel, dit keer helaas niet achterop bij de plaatselijke Satudarah (haha grapske hoor) maar gewoon te voet.
Groetjes van Ward, Youri en de rest van de zandhappers!
Doorzetters
Lieve mensen,
Vandaag hebben wij, Mijke, Sarah en Niels, de eer om weer een blogje te schrijven over vandaag. De mensen die met Nico mee gingen werden vandaag om half 8 gewekt, gelukkig werd de rest van de groep door al het lawaai ook wakker. Zonder ontbijt stond de Nico groep klaar bij Nestar om te vertrekken richting de site. Met de welbekende pick-up-truck van Alex reden we naar de bouwplaats en ondertussen kregen we toch een lekker proteïne ontbijt. Eenmaal gearriveerd bij de bouwplaats bleek de lokale bevolking niet zo blij te zijn met ons project, en besloten ze om de bouw kapot te stampen. Toen we klaar waren met rouwen over deze gebeurtenis besloten we vol goede moed opnieuw te beginnen. Na wat waterpassen en wat (moeizaam) zaagwerk waren we zover om het bouwraam uit te zetten, dit duurde ongeveer 3 uur. Ondertussen bij het guesthouse moesten onze uitslapers er toch echt aan geloven, opstaan! Na een rustig ontbijtje werden we weer opgehaald door de boda boda’s. Deze keer werden we afgezet bij het Isoko Memorial College, deze lag tegenover de school waar we gisteren geweest zijn. De school van vandaag was een gemengde school. Hier aangekomen kregen we eerst een welkomstwoord door de Head-Teacher. Hierna werden we verdeeld over de klassen en mochten we enkele vakken volgen, dit was erg leuk om te zien. Toen we terug kwamen op het binnenhof van de school, lagen er 20 leerlingen op de grond. Deze werden allemaal 3 keer geslagen, omdat zij als groep een ander kind hadden gepest. Ook werd er geslagen als de leerlingen te laat in de les aankwamen, of als ze zich te laat melden bij het eten. Oftewel er werd veel geslagen op deze school. Een poosje later stond de Nico groep ook voor deur van de school, afgezet door de pick-up-truck van Alex. Ook zij volgden een lesje mee. Na de les volgden wij een debat voor de hele school en hierop volgde ons beroemde cup-song. Toen was het lunch tijd ! Dat betekent een blije groep, of toch niet? Weer zand, yéééééééy!!! Ook mochten we met onze handen eten, dit was ook weer een hele ervaring op zich. Na dit heerlijke diner gingen Jarno, Max, Stan, Tim en Ward naar Nico om het bouwraam af te maken. En het resterende deel van de groep ging terug naar het guesthouse, even bijkomen. Een klein deel van de groep, de doorzetters (Sanne, Stijn, Youri en wij), ging naar Laker Memorial School om nog wat verfwerk te verrichten. Naast dit verven was er ook nog tijd voor wat gekkigheid. Als twee kleine kinderen stapte Niels en Youri in de carrousel en vroegen aan grote zus Sarah of ze geduwd konden worden. Dit nam Sarah erg serieus en na een minuut smeekte Youri haar om te stoppen met duwen. Maar Sarah deed net als een irritante grote zus (kuch kuch, Femke xx) alsof ze doof was en stopte niet. Terug bij het guesthouse nog lekker gesmuld van de frietjes. En al snel vertrokken we richting de poolbar voor een wedstrijd tegen de leraren van Laker Memorial School. Helaas verpestte Stijn, Youri en de rest het, maar de enige echte Niels hield de eer hoog en won meteen. Wij gingen hierna terug naar het guesthouse om deze blog te schrijven. Bij het zoeken naar de laptop was er een leuke verrassing voor Niels. Een SPOOK?! Onee het was Minou. Hierbij sluiten we de blog dan ook af, Jillin wilt graag naar bed.
Groetjeeeeesss van ons uit Oeganda
Vandaag hebben wij, Mijke, Sarah en Niels, de eer om weer een blogje te schrijven over vandaag. De mensen die met Nico mee gingen werden vandaag om half 8 gewekt, gelukkig werd de rest van de groep door al het lawaai ook wakker. Zonder ontbijt stond de Nico groep klaar bij Nestar om te vertrekken richting de site. Met de welbekende pick-up-truck van Alex reden we naar de bouwplaats en ondertussen kregen we toch een lekker proteïne ontbijt. Eenmaal gearriveerd bij de bouwplaats bleek de lokale bevolking niet zo blij te zijn met ons project, en besloten ze om de bouw kapot te stampen. Toen we klaar waren met rouwen over deze gebeurtenis besloten we vol goede moed opnieuw te beginnen. Na wat waterpassen en wat (moeizaam) zaagwerk waren we zover om het bouwraam uit te zetten, dit duurde ongeveer 3 uur. Ondertussen bij het guesthouse moesten onze uitslapers er toch echt aan geloven, opstaan! Na een rustig ontbijtje werden we weer opgehaald door de boda boda’s. Deze keer werden we afgezet bij het Isoko Memorial College, deze lag tegenover de school waar we gisteren geweest zijn. De school van vandaag was een gemengde school. Hier aangekomen kregen we eerst een welkomstwoord door de Head-Teacher. Hierna werden we verdeeld over de klassen en mochten we enkele vakken volgen, dit was erg leuk om te zien. Toen we terug kwamen op het binnenhof van de school, lagen er 20 leerlingen op de grond. Deze werden allemaal 3 keer geslagen, omdat zij als groep een ander kind hadden gepest. Ook werd er geslagen als de leerlingen te laat in de les aankwamen, of als ze zich te laat melden bij het eten. Oftewel er werd veel geslagen op deze school. Een poosje later stond de Nico groep ook voor deur van de school, afgezet door de pick-up-truck van Alex. Ook zij volgden een lesje mee. Na de les volgden wij een debat voor de hele school en hierop volgde ons beroemde cup-song. Toen was het lunch tijd ! Dat betekent een blije groep, of toch niet? Weer zand, yéééééééy!!! Ook mochten we met onze handen eten, dit was ook weer een hele ervaring op zich. Na dit heerlijke diner gingen Jarno, Max, Stan, Tim en Ward naar Nico om het bouwraam af te maken. En het resterende deel van de groep ging terug naar het guesthouse, even bijkomen. Een klein deel van de groep, de doorzetters (Sanne, Stijn, Youri en wij), ging naar Laker Memorial School om nog wat verfwerk te verrichten. Naast dit verven was er ook nog tijd voor wat gekkigheid. Als twee kleine kinderen stapte Niels en Youri in de carrousel en vroegen aan grote zus Sarah of ze geduwd konden worden. Dit nam Sarah erg serieus en na een minuut smeekte Youri haar om te stoppen met duwen. Maar Sarah deed net als een irritante grote zus (kuch kuch, Femke xx) alsof ze doof was en stopte niet. Terug bij het guesthouse nog lekker gesmuld van de frietjes. En al snel vertrokken we richting de poolbar voor een wedstrijd tegen de leraren van Laker Memorial School. Helaas verpestte Stijn, Youri en de rest het, maar de enige echte Niels hield de eer hoog en won meteen. Wij gingen hierna terug naar het guesthouse om deze blog te schrijven. Bij het zoeken naar de laptop was er een leuke verrassing voor Niels. Een SPOOK?! Onee het was Minou. Hierbij sluiten we de blog dan ook af, Jillin wilt graag naar bed.
Groetjeeeeesss van ons uit Oeganda
Flink nat
Hallo,
Vandaag werd de groep in 2 delen gesplitst, groep 1 (Jillin, Jarno, Stan, Sanne en Max) bewoonde een presentatie van Nico bij op de technische school, kreeg een rondleiding en moest om 8 uur opstaan. De 2e groep ging verven op de school en stond om 9 uur op. De 1e groep werd gebracht en gehaald op de boda boda’s. de 2e groep ging rond 10 uur naar school en verfde het alfabet, de getallen en de wereldkaart af. Om de wereldkaart te verven zijn Youri en Niels blauwe verf gaan halen in de stad. Nadat Niels en Youri op de boda boda terugkwamen bleek dat ze naast de verf nog meer inkopen hadden gedaan, namelijk voetbalshirt voor 18.500 shilling (4,5 euro). We moesten ook het lokaal van p6 verven, waar we een hele familie spinnen zijn tegengekomen, Jasmijn schreeuwde zo hard dat in Nederland de ramen zouden breken (maar de school was voorbereid en had geen ramen). Nadat Davidson een bloedbad heeft aangericht door maar 1 spin te doden was het klaar voor Jasmijn en we hebben haar de hele dag niet meer terug gezien. Na 5 kilo stukwerk waren de gaten in het lokaal eindelijk gevuld en konden we gaan verven, helaas kon Tim Stijns hoofd niet onderscheiden van de muur (en dus heb ik een nieuwe haarkleur). Toen kwamen de mensen van groep 1 terug achter op de boda boda. Omdat het lokaal van P6 zoveel gaten had (nog meer gaten dan de wegen in belgie), zijn Jarno en Stijn naar de stad gegaan om wat plamuur te halen. We zijn met de boda boda’s op en neer gegaan en hebben naast de plamuur ook voetbalshirts gehaal (helaas voor Tim zijn de ajax shirts uitverkocht, hij zou ze graag in brand hebben gestoken). Jarno en Stijn zijn afgezet bij het hotel en na een potje echte kwartet kwam de groep ook aan. Na de lunch (rijst met bonen, helaas ook deze keer geen kebab) zijn we terug naar school gegaan. Toen we aankwamen was er een spellingswedstrijd bezig, die abrupt werd gestoord door de Oegandese regen. Nadat we voor de regen hadden geschuild, had een neef van Nestar een box aangezet, waarop we de muziek van Max aansloten en daarop dansten we met de kinderen. Toen de regen weer weg was begonnen we weer te verven. Toen er nog een 2e regenbui kwam besloten we om met de rugbybal te gaan lummelen (wij zijn tenslotte ook heel stoer). Minou, die normaal niet veel foto’s maakt stond nu toch héééééééél toevallig veel foto’s te maken onder een afdakje, maar uiteindelijk hebben Minou en Jillin er toch aan moeten geloven. We werden raar aangekeken door de leerlingen. Nadat we kletsnat waren (het was nat op plekken waar de zon niet schijnt), zijn we terug naar het hotel gegaan op Youri, Niels, Sarah, Mijke, Ward en Seray na want die bleven op de school om de wereldkaart af te maken. Na een van de laatste werkdagen op de school, kregen we na het eten een emotionele speech van Dominic (headteacher) waarin hij zei dat hij heel dankbaar was, dat ze ons zouden herinneren en dat ze graag contact met ons willen houden.
Groeten uit Oeganda van Stijn, Max en de hele Oegandagroep
Vandaag werd de groep in 2 delen gesplitst, groep 1 (Jillin, Jarno, Stan, Sanne en Max) bewoonde een presentatie van Nico bij op de technische school, kreeg een rondleiding en moest om 8 uur opstaan. De 2e groep ging verven op de school en stond om 9 uur op. De 1e groep werd gebracht en gehaald op de boda boda’s. de 2e groep ging rond 10 uur naar school en verfde het alfabet, de getallen en de wereldkaart af. Om de wereldkaart te verven zijn Youri en Niels blauwe verf gaan halen in de stad. Nadat Niels en Youri op de boda boda terugkwamen bleek dat ze naast de verf nog meer inkopen hadden gedaan, namelijk voetbalshirt voor 18.500 shilling (4,5 euro). We moesten ook het lokaal van p6 verven, waar we een hele familie spinnen zijn tegengekomen, Jasmijn schreeuwde zo hard dat in Nederland de ramen zouden breken (maar de school was voorbereid en had geen ramen). Nadat Davidson een bloedbad heeft aangericht door maar 1 spin te doden was het klaar voor Jasmijn en we hebben haar de hele dag niet meer terug gezien. Na 5 kilo stukwerk waren de gaten in het lokaal eindelijk gevuld en konden we gaan verven, helaas kon Tim Stijns hoofd niet onderscheiden van de muur (en dus heb ik een nieuwe haarkleur). Toen kwamen de mensen van groep 1 terug achter op de boda boda. Omdat het lokaal van P6 zoveel gaten had (nog meer gaten dan de wegen in belgie), zijn Jarno en Stijn naar de stad gegaan om wat plamuur te halen. We zijn met de boda boda’s op en neer gegaan en hebben naast de plamuur ook voetbalshirts gehaal (helaas voor Tim zijn de ajax shirts uitverkocht, hij zou ze graag in brand hebben gestoken). Jarno en Stijn zijn afgezet bij het hotel en na een potje echte kwartet kwam de groep ook aan. Na de lunch (rijst met bonen, helaas ook deze keer geen kebab) zijn we terug naar school gegaan. Toen we aankwamen was er een spellingswedstrijd bezig, die abrupt werd gestoord door de Oegandese regen. Nadat we voor de regen hadden geschuild, had een neef van Nestar een box aangezet, waarop we de muziek van Max aansloten en daarop dansten we met de kinderen. Toen de regen weer weg was begonnen we weer te verven. Toen er nog een 2e regenbui kwam besloten we om met de rugbybal te gaan lummelen (wij zijn tenslotte ook heel stoer). Minou, die normaal niet veel foto’s maakt stond nu toch héééééééél toevallig veel foto’s te maken onder een afdakje, maar uiteindelijk hebben Minou en Jillin er toch aan moeten geloven. We werden raar aangekeken door de leerlingen. Nadat we kletsnat waren (het was nat op plekken waar de zon niet schijnt), zijn we terug naar het hotel gegaan op Youri, Niels, Sarah, Mijke, Ward en Seray na want die bleven op de school om de wereldkaart af te maken. Na een van de laatste werkdagen op de school, kregen we na het eten een emotionele speech van Dominic (headteacher) waarin hij zei dat hij heel dankbaar was, dat ze ons zouden herinneren en dat ze graag contact met ons willen houden.
Groeten uit Oeganda van Stijn, Max en de hele Oegandagroep
Attentie attentie!
Lieve allemaal,
Vandaag brak voor ons dag 14 aan. Terwijl sommige al om 8 uur fris en fruitig naast hun bed stonden en spelletjes aan de tafel gingen spelen, kwamen andere er om 9 uur moeizaam uit. Naarmate de reis vordert beginnen we als groep het ochtendhumeur van een aantal onder ons steeds meer te herkennen en we proberen ze dan ook te ontwijken . Na weer 20 kippen hun ei afgenomen te hebben, konden wij genieten van ons heerlijk ontbijtje met omelet. De groep werd opgesplitst in 2 delen. De eerste groep mocht als eerste de stad in, terwijl de andere groep de onafgemaakte werkzaamheden op school ging afmaken. Velen van ons waren jaloers op de voetbalshirts van de jongens en wilden zelf ook zo’n typisch Oegandees voetbalshirt, een echte neppe dus! Toen we eenmaal in het winkeltje waren aangekomen, bleek dat de jongens alles hadden opgekocht. Om ons zoutgehalte op peil te kunnen houden, ook de laatste week, kochten we met z’n alle massaal de Pringles afdeling leeg. Hierna gingen we, als herinnering voor de kinderen van de school, met z’n allen een boom verven waar we onze handen opnieuw uit de mouwen staken, dit keer om ze als blaadjes af te drukken. Om 2 uur moest iedereen terug zijn op de school, want we hadden nog een verrassing voor de ouders van specifiek uitgekozen kinderen, van kinderen die een ander thuis hebben dan dat hier gewend is. Na een lange speech van onder andere Dominic, Nestar, Nico en Monique, kreeg Johnson (de directeur van de school) de eer om de verassing aan de ouders/verzorgers bekend te maken. Nadat verteld was dat iedereen met een geitje naar huis ging, zag je de dankbaarheid en emotie loskomen bij de ouders/verzorgers. Toen wij als groep de eer kregen om deze uit te delen, mochten we ook nog mee lopen naar de woonplaats van een aantal kinderen. Weer aangekomen bij het guesthouse, kregen we om half 8 ons verdiende avondeten. Dit bestond deze keer uit spaghetti met tomatensaus en pannenkoeken op z’n Oegandees. De dag van vandaag is naar ons idee goed samengevat, maar we hebben wel nog een aantal wensen die wij als groep graag zien als we terugkomen:
Wensen blog
Jillin; Witte boterham met kaas, verse donut, spelen met Bootz
Minou; Bruine boterham met Old Amsterdam, gevulde koelkast á la Minou, Uiteten (Sushii!!)
Inge; Youri een knuffel geven, met de motor touren, gezellig avondje met vrienden
Monique; verse cappuccino, op m’n eigen motor rijden, weer samen zijn met mijn gezinnetje
Quinty; Koud glas ice thea green, naar oma toe, met z’n drieën koken
Fleur; bijpraten met familie, lekker uiteten naar mijn keuze, een opgeruimde slaapkamer
Seray; op vakantie (hint mama), alles behalve rijst eten, Roel knuffelen
Jasmijn; Frietzuurvlees met mayo, kuschelen met Plato, een opgeruimde kamer
Lynn; Koud glas melk, lekker uiteten gaan, iedereen knuffelen die ik gemist heb
Orly; een latte macchiato, Grieks eten, papa, mama en Kelsey knuffelen
Myke; avondeten naar mijn keuze (met de optie uiteten), veel kusjes van Max, dikke knuffels van de familie
Sarah; een schone en opgeruimde slaapkamer, een volle koelkast hihi, gezellig eten en bijkletsen bij oma
Niels; Bij oma pannenkoeken met spinazie eten, dikke knuffels van papa en mama (misschien ook nog van Femke) een hondje
Mijke; Knuffelen met mama, Bas en Viva, allemaal eten waar ik van geniet in de kastjes, gezellig uiteten en bijkletsen
Ward; lekker samen ergens iets gaan eten, opa en oma komen, de schildpadden eindelijk eens badderen
Stijn; döner eten, uiteten met opa en oma, Sjimmie aaien
Youri; Lekker uiteten bij de Valkenhof, met de hele familie mijn ervaringen delen
Jarno; Lekker uiteten met veel vlees en daarna iets met ons 4en gaan doen, langs opa’s en oma’s om verhalen te vertellen, goed stuk crossen
Sanne; Opgehaald worden met de hondjes, een lekker stokbroodje gezond/ broodje kroket, alles behalve rijst en bonen
Max; Frikandel speciaal, om door mijn vader en mijn moeder opgehaald te worden, bij de pizzameneeren te gaan eten
Stan; Een lekker broodje Gyros met knoflooksaus, geen rijst en bonen voor de komende maand, bij happy Italy of Sushi vandaag eten
Tim; Tim heeft geen wensen, hij had namelijk alles al bij zich ;) groetjes Minou en Jillin
Dikke knuffel aan iedereen die deze blog leest,
Fleur, Seray en natuurlijk de leukste van de groep, Myke
een tussendoortje
Beste allemaal,
Met veel plezier heb ik de afgelopen 2 weken jullie blogs gelezen. Het voelt vreemd aan dat we samen een jaar lang aan deze reis gewerkt hebben en dat ik nu op ruim 9000 km afstand jullie moet volgen.
Het gaat gelukkig al weer een stuk beter met mij. De pijn in mijn been is weg.
Jillin en Minou, jullie wil ik een groot compliment maken dat er elke dag een blog met heel veel foto's geplaatst woren en uiteraard de leerlingen voor het schrijven. Iedereen heeft hier met volle teugen van genoten en zullen ook nog genieten van de komende blogs. Ik weet zeker dat er veel mensen zijn die wachten op een mailtje van de reisblog voor weer een nieuw bericht.
Wat ik de afgelopen 2 weken gelezen heb, is dat er een aantal stille krachten wakker geworden zijn en ze helemaal zijn opgeleefd in Oeganda. Super om dit te zien.
De werkzaamheden die jullie verricht hebben zien er allemaal mooi uit en ik weet zeker dat de mensen in Kitgum dit allemaal heel erg waarderen.
De actie met de geiten is een schot in de roos.
Ook wil ik de ouders en andere familie leden van de Oeganda gangers hartelijk bedanken voor de vele reacties die op de reisblog geplaatst zijn. Ik weet hoe belangrijk het is voor de leerlingen om iets van het thuisfront te horen.
Ik heb begrepen dat de planning iets veranderd is en dat jullie nu naar een ander National park gaan, het Murchison Falls National park, en dat jullie de lange terug weg in etappes gaan doen. Dit is een heel verstandige keus.
Geniet nog even van deze laatste week en laat alle opgedane ervaringen maar eens langzaam de revue passeren. Probeer er veel met de anderen over te praten zodat alles een plekje krijgt. Deze herinneringen zullen nog lang in jullie hoofd blijven zitten.
Heel veel groeten aan allemaal mensen die met deze reis bezig zijn,
Met veel plezier heb ik de afgelopen 2 weken jullie blogs gelezen. Het voelt vreemd aan dat we samen een jaar lang aan deze reis gewerkt hebben en dat ik nu op ruim 9000 km afstand jullie moet volgen.
Het gaat gelukkig al weer een stuk beter met mij. De pijn in mijn been is weg.
Jillin en Minou, jullie wil ik een groot compliment maken dat er elke dag een blog met heel veel foto's geplaatst woren en uiteraard de leerlingen voor het schrijven. Iedereen heeft hier met volle teugen van genoten en zullen ook nog genieten van de komende blogs. Ik weet zeker dat er veel mensen zijn die wachten op een mailtje van de reisblog voor weer een nieuw bericht.
Wat ik de afgelopen 2 weken gelezen heb, is dat er een aantal stille krachten wakker geworden zijn en ze helemaal zijn opgeleefd in Oeganda. Super om dit te zien.
De werkzaamheden die jullie verricht hebben zien er allemaal mooi uit en ik weet zeker dat de mensen in Kitgum dit allemaal heel erg waarderen.
De actie met de geiten is een schot in de roos.
Ook wil ik de ouders en andere familie leden van de Oeganda gangers hartelijk bedanken voor de vele reacties die op de reisblog geplaatst zijn. Ik weet hoe belangrijk het is voor de leerlingen om iets van het thuisfront te horen.
Ik heb begrepen dat de planning iets veranderd is en dat jullie nu naar een ander National park gaan, het Murchison Falls National park, en dat jullie de lange terug weg in etappes gaan doen. Dit is een heel verstandige keus.
Geniet nog even van deze laatste week en laat alle opgedane ervaringen maar eens langzaam de revue passeren. Probeer er veel met de anderen over te praten zodat alles een plekje krijgt. Deze herinneringen zullen nog lang in jullie hoofd blijven zitten.
Heel veel groeten aan allemaal mensen die met deze reis bezig zijn,
Match-day
Omdat wij als begeleiders natuurlijk niet onder willen doen aan de leerlingen hebben wij ook maar eens een blog geschreven. Lieve groetjes en veel lees plezier.
Vanmorgen zaten we om 09.30 uur aan het ontbijt met versgemaakte pannekoeken. Vandaag was de laatste dag in Ayul, Kitgum dus is iedereen nog een rondje gaan lopen in ‘town’ om nog wat leuke dingetjes in te slaan. Een gedeelte van de groep heeft het ziekenhuis bezocht.
Rond de middag hadden zich 12 leerlingen verzameld die meegingen met de rondleiding door het St Joseph ziekenhuis.
Waar wij gebruik maakten van een privé kliniek aan de overkant hebben de meeste mensen hier geen andere optie dan naar dit ziekenhuis te komen.
Er is een chronisch tekort aan bedden en medicijnen. De patiënten liggen dan op een deken in het gangpad. Dat maakt indruk en er werd druk overlegd wat we nog meer kunnen doen behalve het uitdelen van stukken zeep op de kinderafdeling.
Ziekte Nr 1 hier is malaria maar geld voor muskieten netten is er niet. Daar zal onze bijdrage dan ook naartoe gaan.
Ondanks alle ellende wordt er goed gewerkt. De ziekenhuis routines zijn prima. Je moet alleen creatief zijn als je niet alles ter beschikking hebt.
SMC betekent hier toch echt iets anders kwamen we hier achter (zie foto)
's middags was dan eindelijk het was grote moment aangebroken. De langverwachte voetbalwedstrijd tussen de leerlingen van SMC en de docenten van Laker Memorial School. Omdat de lunch enige vertraging had konden we pas om half 5 beginnen. (Dit is 3 uur Afrikaanse tijd).Voordeel van het verlate tijdstip was dat de temperatuur inmiddels onder de 30 graden was. Tijdens het wachten op de lunch in het guesthouse was onze tactiek en opstelling al uitgebreid besproken.
Jillin op goal, Stijn in de spits, Seray op middenveld en zo werd ons Oranjeteam nauwkeurig op ieders kwaliteiten ingedeeld. Helaas hadden we er geen rekening mee gehouden dat onze Afrikaanse tegenstander beter aangepast was aan de hitte. Na 10 minuten spelen liepen in het Oranjeteam al een aantal mensen met een rood hoofd over het veld. Onze tegenstander daarentegen had nergens last van en sprintte vrolijk van eigen helft naar onze helft.
Tijd voor een tactische zet. Het geniale plan van Inge om stiekem als 12e man in het veld te komen had de grensrechter al snel in de smiezen. Dit zette dus geen zoden aan de dijk. De eerste helft was afgelopen na 30 minuten en de stand was 4- 0 voor de thuis spelende partij.
Tijdens de rust werd de nieuwe tactiek besproken. Zoveel mogelijk ballen naar voren en dan maar kijken waar het schip strandt.
Helaas werd ook dit niet echt een succes.
Hoe hard we ook ons best deden, er werden weinig tot geen kansen gecreëerd. Omdat we toch graag de nul van het scorebord weg wilde hebben kwam Stan in actie en versierde een penalty in het strafschopgebied.
Deze werd genomen door Seray die subtiel de bal over de grond door het midden in het doel schoot.
De wedstrijd duurde daarna nog zo'n 20 minuten, waarin wij meerdere kansen kregen die echter niet benut werden.
Uiteindelijk heeft de thuisploeg gewonnen met 6- 2, maar om ons toch iets tegemoet te komen werd als eindstand 4-1 doorgegeven.
's avonds was het tijd voor een afsluitend feest bij Ed en Nestar in de achtertuin. Met lekker eten en veel muziek werdt onze tijd in Ayul op een passende manier afgesloten.
Na de wedstrijd gingen we eerst douchen en ons opmaken voor het grote afscheidsfeest samen met de docenten van school bij Nestar en Ed.
Dit kwam voor de leerlingen die nog hun tas moesten inpakken wel als een verrassing.
Maar goed, een feest is altijd leuk en zeker in Afrika
Na een heerlijke maaltijd volgenden er diverse speeches. Deze zijn in Afrika (soms) nogal lang, maar gelukkig begon het te regenen en werd het programma omgegooid.
De headteacher liet zich echter niet uit het veld slaan en ging na de regenpauze gewoon weer verder met zijn verhalen.
Na de verplichtingen werd het tijd om te dansen op Afrikaanse muziek. Het was net als de eerste avond enorm gezellig en we hebben genoten.
Inmiddels is het kwart over twee snachts en wordt de blog online gezet.
Morgenvroeg vertrekken we weer richting het zuiden maar maken we een tussenstop voor de safari. We hebben een fantastische tijd gehad in Kitgum.
Een ervaring die we niet snel zullen vergeten.
Behind the scènes
om onze lezers eens wat afwisseling te geven, hebben wij (Minou & Jillin) een stuk geschreven over wat wij hier en daar hebben meegekregen binnen de groep. Van leuke feitjes tot lachwekkende bloopers. Wij wensen jullie veel plezier met het lezen van onze “Wist je datjes…”
Tijdens de vlieg- en busreis zijn we erachter gekomen dat de leiding toch een beetje vastgeroeste botjes heeft. Af en toe staan en wat strekken was wel nodig!
· Inge en Monique personal assistentes nodig hebben voor hun mobiele telefoon (zonder ons waren we sowieso niet bereikbaar ;) )
· Met het mooie zonnetje we elke dag wel een nieuwe Rudolf hier hebben #rode neus.
· Monique de eerste was die de kamersleutel kwijt was….
· De eerste ervaring met de douches bij de meiden bruin vies stinkend water was. Hieruit bleek dat we echt de eerste gebruikers van het hotel zijn.
· Het halve hotel onderhand aan elkaar zit met duct-tape.
· Inge eerst in paniek raakt, maar het vervolgens wel zelf oplost
· Wij erachter kwamen dat een simkaart kopen best een uitdaging is. Inmiddels hebben ze alle informatie van Jillin behalve haar schoenmaat en liep het zweet van onze nek, over onze bilnaad richting de enkels. Gelukkig hebben we hele lieve leerlingen mee die flesjes gekoeld water voor ons hebben gehaald. Trouwens, het is ons met veel geduld wel gelukt.
· Leerlingen uit zich zelf mengen met de lokale bevolking, stoelen worden overal bijgeschoven en er wordt veel gepraat en gelachten.
· Toen we bij Ed en Nestar gingen eten, de begeleiders het slechtste voorbeeld gaven. Alle leerlingen hadden netjes de malarone genomen, en natuurlijk waren wij dit (bijna) alle vier vergeten. Gelukkig heeft slimme Inge ons uiteindelijk eraan herinnerd.
· Alle leerlingen verborgen dansmoves hebben, Afrikaanse muziek kan veel doen.
· We twee geboren “waswijven” hebben. Seray voelde zich meteen geroepen om te helpen met het wassen van de reisshirts. Toen Stijn dit zag, sloot hij direct aan.
· Wij een record hebben gebroken! In 3 minuten uitkleden en douchen omdat er héél even warm water was.
· Ward vindt dat Inge een slecht richtingsgevoel heeft, omdat ze wel de kerk herkende, maar niet het verschil zag tussen al die hutjes.
· Youri een echte perfectionist is, kleurverschil (wit) is zijn specialiteit! Het MOET namelijk perfect zijn in Afrika…
· “We pop until the popcorn is op” zei Minou tijdens het maken van de popcorn.
· Monique na een jaar samenwerken nog steeds het telefoonnummer van Jillin niet in haar telefoon had staan.
· Toen een vreemde man langsliep Jillin heel hard riep: “Kijk, een blanke!!”. Weten we meteen hoe de bevolking naar ons kijkt.
· Tim over de bevolking in het donker zegt: “Je ziet alleen twee witte bolletjes en een paar tanden”.
· Inge de watermaster is, ze kan meestal in één keer de flesjes water bijvullen met zo nu en dan een kleine waterval ernaast.
· Minou bijna iedere leerling ORS verplicht heeft te nemen, maar pas toen haar eigen zakjes (met sinasappelsmaak) op waren en ze dezelfde moest pakken, kwam ze erachter dat ze eigenlijk wel erg vies waren.
· Het tekenen van de wereldkaart moest gebeuren in de schemering. Dat zorgde natuurlijk voor veel vermoeide en chagrijnige leerlingen. Gelukkig had Sanne dropjes bij zich en fleurde iedereen een beetje op.
· Seray ontzettend gefocused is op eten, zodra ze iets hoort kraken is ze er direct bij. Ook bij de lunch en het avondeten heeft ze als eerste haar bordje vol. Alleen bij het ontbijt is dit niet het geval, dan zit ze namelijk nog rechtop te slapen.
· Niemand enthousiast werd van het schrijven van de sponsorkaarten, totdat speciaal bezoek binnenkwam, toen werden de kaarten toch ineens interessant.
· Jillin haar malariatablet met een vork probeerde te eten.
· Lokale gerechten niet altijd zijn zoals ze eruit zien. Wat leek op chocolade cake smaakte naar, wij citeren: “Het is net alsof je een hap zand eet”.
· Inge ontzettend blij is met het ontdekken van nieuwe functies van WhatsApp, ze leert elke dag iets nieuws.
· Jillin niet zo goed is met motoren. Als je het voor elkaar krijgt om je op een dag te verbranden aan de uitlaat en bij het afstappen op het stoepje te vallen kun je beter gaan lopen.
· Jarno altijd de laatste is die klaar is om te gaan. Maarja, als je haar maar goed zit hé!
· Ward ontzettend enthousiast is met schilderen, zelfs de goot buiten de school werd geverfd.
· Muziek goed is voor de sfeer! Tijdens het afmaken van de wereldkaart is onder andere Bohemian Rapsody van begin tot eind gezongen! Maar of we daar nu zo blij mee moesten zijn.
· Tim niet zo goed meekrijgt wat om zich heen gebeurt. Op de school was hij de enige zonder reisshirt aam en ook het inleveren van de groetkaarten was hem even ontgaan (wat best knap is als de hele tafel er vol mee ligt).
· Monique bijna alles wel een keer “tijdelijk” kwijt is geweest.
· Minou gek wordt als de fruitella snoepjes niet op de “juiste” manier open gemaakt worden.
· Monique het geniale idee had iedereen te verblijden met een pot chocopasta totdat Inge en Jillin constateerde dat deze wel erg stoffig smaakte. Gelukkig waren de mensen van het guesthouse er wel blij mee.
· Er tussen alle lichte- en donkere- mensen hier ook een kreeft rond loopt. Myke heeft haar zonnebrand dan ook bijna leeg.
· Nu er geen telefoons beschikbaar zijn, leerlingen rare dingen gaan doen. De hele dag door worden enthousiast spelletjes gespeeld. De duimen moeten namelijk wel in topconditie gehouden worden.
· We een vervelende mededeling hebben voor sommige ouders. We hebben al die dagen geprobeerd om de leerlingen te leren opruimen, maar dit is helaas niet bij iedereen een succes geworden.
· Myke graag haar spullen verdeeld over verschillende kamers. Spreiden van risico zullen we maar zeggen.
· We achteraf veel kosten hadden kunnen besparen aan de kamers. ’s Avonds is bijna iedereen namelijk op dezelfde kamer te vinden.
· Tim echt alles bij zich heeft. Van gehaktballen in tomatensaus tot een dompelaar en verschillende antibiotica kuren.
· Stijn en Jarno het plaatselijke winkeltje gevonden hebben met voetbalshirts. Ze hebben zoveel Oeganda shirts gekocht dat deze de dag erna niet meer te krijgen waren.
· De telefoon van Inge overspoeld wordt met verslagen van Nico over de tour. Deze waren uiteraard allemaal voor Youri bedoeld.
Nu een vraag aan jullie! Wie verdient de prijs “muts van de reis”? We lezen het graag in de reacties! Minou en Jillin :)
Lieve groetjes van de Oegandagroep
Vanmorgen zaten we om 09.30 uur aan het ontbijt met versgemaakte pannekoeken. Vandaag was de laatste dag in Ayul, Kitgum dus is iedereen nog een rondje gaan lopen in ‘town’ om nog wat leuke dingetjes in te slaan. Een gedeelte van de groep heeft het ziekenhuis bezocht.
Rond de middag hadden zich 12 leerlingen verzameld die meegingen met de rondleiding door het St Joseph ziekenhuis.
Waar wij gebruik maakten van een privé kliniek aan de overkant hebben de meeste mensen hier geen andere optie dan naar dit ziekenhuis te komen.
Er is een chronisch tekort aan bedden en medicijnen. De patiënten liggen dan op een deken in het gangpad. Dat maakt indruk en er werd druk overlegd wat we nog meer kunnen doen behalve het uitdelen van stukken zeep op de kinderafdeling.
Ziekte Nr 1 hier is malaria maar geld voor muskieten netten is er niet. Daar zal onze bijdrage dan ook naartoe gaan.
Ondanks alle ellende wordt er goed gewerkt. De ziekenhuis routines zijn prima. Je moet alleen creatief zijn als je niet alles ter beschikking hebt.
SMC betekent hier toch echt iets anders kwamen we hier achter (zie foto)
's middags was dan eindelijk het was grote moment aangebroken. De langverwachte voetbalwedstrijd tussen de leerlingen van SMC en de docenten van Laker Memorial School. Omdat de lunch enige vertraging had konden we pas om half 5 beginnen. (Dit is 3 uur Afrikaanse tijd).Voordeel van het verlate tijdstip was dat de temperatuur inmiddels onder de 30 graden was. Tijdens het wachten op de lunch in het guesthouse was onze tactiek en opstelling al uitgebreid besproken.
Jillin op goal, Stijn in de spits, Seray op middenveld en zo werd ons Oranjeteam nauwkeurig op ieders kwaliteiten ingedeeld. Helaas hadden we er geen rekening mee gehouden dat onze Afrikaanse tegenstander beter aangepast was aan de hitte. Na 10 minuten spelen liepen in het Oranjeteam al een aantal mensen met een rood hoofd over het veld. Onze tegenstander daarentegen had nergens last van en sprintte vrolijk van eigen helft naar onze helft.
Tijd voor een tactische zet. Het geniale plan van Inge om stiekem als 12e man in het veld te komen had de grensrechter al snel in de smiezen. Dit zette dus geen zoden aan de dijk. De eerste helft was afgelopen na 30 minuten en de stand was 4- 0 voor de thuis spelende partij.
Tijdens de rust werd de nieuwe tactiek besproken. Zoveel mogelijk ballen naar voren en dan maar kijken waar het schip strandt.
Helaas werd ook dit niet echt een succes.
Hoe hard we ook ons best deden, er werden weinig tot geen kansen gecreëerd. Omdat we toch graag de nul van het scorebord weg wilde hebben kwam Stan in actie en versierde een penalty in het strafschopgebied.
Deze werd genomen door Seray die subtiel de bal over de grond door het midden in het doel schoot.
De wedstrijd duurde daarna nog zo'n 20 minuten, waarin wij meerdere kansen kregen die echter niet benut werden.
Uiteindelijk heeft de thuisploeg gewonnen met 6- 2, maar om ons toch iets tegemoet te komen werd als eindstand 4-1 doorgegeven.
's avonds was het tijd voor een afsluitend feest bij Ed en Nestar in de achtertuin. Met lekker eten en veel muziek werdt onze tijd in Ayul op een passende manier afgesloten.
Na de wedstrijd gingen we eerst douchen en ons opmaken voor het grote afscheidsfeest samen met de docenten van school bij Nestar en Ed.
Dit kwam voor de leerlingen die nog hun tas moesten inpakken wel als een verrassing.
Maar goed, een feest is altijd leuk en zeker in Afrika
Na een heerlijke maaltijd volgenden er diverse speeches. Deze zijn in Afrika (soms) nogal lang, maar gelukkig begon het te regenen en werd het programma omgegooid.
De headteacher liet zich echter niet uit het veld slaan en ging na de regenpauze gewoon weer verder met zijn verhalen.
Na de verplichtingen werd het tijd om te dansen op Afrikaanse muziek. Het was net als de eerste avond enorm gezellig en we hebben genoten.
Inmiddels is het kwart over twee snachts en wordt de blog online gezet.
Morgenvroeg vertrekken we weer richting het zuiden maar maken we een tussenstop voor de safari. We hebben een fantastische tijd gehad in Kitgum.
Een ervaring die we niet snel zullen vergeten.
Behind the scènes
om onze lezers eens wat afwisseling te geven, hebben wij (Minou & Jillin) een stuk geschreven over wat wij hier en daar hebben meegekregen binnen de groep. Van leuke feitjes tot lachwekkende bloopers. Wij wensen jullie veel plezier met het lezen van onze “Wist je datjes…”
Tijdens de vlieg- en busreis zijn we erachter gekomen dat de leiding toch een beetje vastgeroeste botjes heeft. Af en toe staan en wat strekken was wel nodig!
· Inge en Monique personal assistentes nodig hebben voor hun mobiele telefoon (zonder ons waren we sowieso niet bereikbaar ;) )
· Met het mooie zonnetje we elke dag wel een nieuwe Rudolf hier hebben #rode neus.
· Monique de eerste was die de kamersleutel kwijt was….
· De eerste ervaring met de douches bij de meiden bruin vies stinkend water was. Hieruit bleek dat we echt de eerste gebruikers van het hotel zijn.
· Het halve hotel onderhand aan elkaar zit met duct-tape.
· Inge eerst in paniek raakt, maar het vervolgens wel zelf oplost
· Wij erachter kwamen dat een simkaart kopen best een uitdaging is. Inmiddels hebben ze alle informatie van Jillin behalve haar schoenmaat en liep het zweet van onze nek, over onze bilnaad richting de enkels. Gelukkig hebben we hele lieve leerlingen mee die flesjes gekoeld water voor ons hebben gehaald. Trouwens, het is ons met veel geduld wel gelukt.
· Leerlingen uit zich zelf mengen met de lokale bevolking, stoelen worden overal bijgeschoven en er wordt veel gepraat en gelachten.
· Toen we bij Ed en Nestar gingen eten, de begeleiders het slechtste voorbeeld gaven. Alle leerlingen hadden netjes de malarone genomen, en natuurlijk waren wij dit (bijna) alle vier vergeten. Gelukkig heeft slimme Inge ons uiteindelijk eraan herinnerd.
· Alle leerlingen verborgen dansmoves hebben, Afrikaanse muziek kan veel doen.
· We twee geboren “waswijven” hebben. Seray voelde zich meteen geroepen om te helpen met het wassen van de reisshirts. Toen Stijn dit zag, sloot hij direct aan.
· Wij een record hebben gebroken! In 3 minuten uitkleden en douchen omdat er héél even warm water was.
· Ward vindt dat Inge een slecht richtingsgevoel heeft, omdat ze wel de kerk herkende, maar niet het verschil zag tussen al die hutjes.
· Youri een echte perfectionist is, kleurverschil (wit) is zijn specialiteit! Het MOET namelijk perfect zijn in Afrika…
· “We pop until the popcorn is op” zei Minou tijdens het maken van de popcorn.
· Monique na een jaar samenwerken nog steeds het telefoonnummer van Jillin niet in haar telefoon had staan.
· Toen een vreemde man langsliep Jillin heel hard riep: “Kijk, een blanke!!”. Weten we meteen hoe de bevolking naar ons kijkt.
· Tim over de bevolking in het donker zegt: “Je ziet alleen twee witte bolletjes en een paar tanden”.
· Inge de watermaster is, ze kan meestal in één keer de flesjes water bijvullen met zo nu en dan een kleine waterval ernaast.
· Minou bijna iedere leerling ORS verplicht heeft te nemen, maar pas toen haar eigen zakjes (met sinasappelsmaak) op waren en ze dezelfde moest pakken, kwam ze erachter dat ze eigenlijk wel erg vies waren.
· Het tekenen van de wereldkaart moest gebeuren in de schemering. Dat zorgde natuurlijk voor veel vermoeide en chagrijnige leerlingen. Gelukkig had Sanne dropjes bij zich en fleurde iedereen een beetje op.
· Seray ontzettend gefocused is op eten, zodra ze iets hoort kraken is ze er direct bij. Ook bij de lunch en het avondeten heeft ze als eerste haar bordje vol. Alleen bij het ontbijt is dit niet het geval, dan zit ze namelijk nog rechtop te slapen.
· Niemand enthousiast werd van het schrijven van de sponsorkaarten, totdat speciaal bezoek binnenkwam, toen werden de kaarten toch ineens interessant.
· Jillin haar malariatablet met een vork probeerde te eten.
· Lokale gerechten niet altijd zijn zoals ze eruit zien. Wat leek op chocolade cake smaakte naar, wij citeren: “Het is net alsof je een hap zand eet”.
· Inge ontzettend blij is met het ontdekken van nieuwe functies van WhatsApp, ze leert elke dag iets nieuws.
· Jillin niet zo goed is met motoren. Als je het voor elkaar krijgt om je op een dag te verbranden aan de uitlaat en bij het afstappen op het stoepje te vallen kun je beter gaan lopen.
· Jarno altijd de laatste is die klaar is om te gaan. Maarja, als je haar maar goed zit hé!
· Ward ontzettend enthousiast is met schilderen, zelfs de goot buiten de school werd geverfd.
· Muziek goed is voor de sfeer! Tijdens het afmaken van de wereldkaart is onder andere Bohemian Rapsody van begin tot eind gezongen! Maar of we daar nu zo blij mee moesten zijn.
· Tim niet zo goed meekrijgt wat om zich heen gebeurt. Op de school was hij de enige zonder reisshirt aam en ook het inleveren van de groetkaarten was hem even ontgaan (wat best knap is als de hele tafel er vol mee ligt).
· Monique bijna alles wel een keer “tijdelijk” kwijt is geweest.
· Minou gek wordt als de fruitella snoepjes niet op de “juiste” manier open gemaakt worden.
· Monique het geniale idee had iedereen te verblijden met een pot chocopasta totdat Inge en Jillin constateerde dat deze wel erg stoffig smaakte. Gelukkig waren de mensen van het guesthouse er wel blij mee.
· Er tussen alle lichte- en donkere- mensen hier ook een kreeft rond loopt. Myke heeft haar zonnebrand dan ook bijna leeg.
· Nu er geen telefoons beschikbaar zijn, leerlingen rare dingen gaan doen. De hele dag door worden enthousiast spelletjes gespeeld. De duimen moeten namelijk wel in topconditie gehouden worden.
· We een vervelende mededeling hebben voor sommige ouders. We hebben al die dagen geprobeerd om de leerlingen te leren opruimen, maar dit is helaas niet bij iedereen een succes geworden.
· Myke graag haar spullen verdeeld over verschillende kamers. Spreiden van risico zullen we maar zeggen.
· We achteraf veel kosten hadden kunnen besparen aan de kamers. ’s Avonds is bijna iedereen namelijk op dezelfde kamer te vinden.
· Tim echt alles bij zich heeft. Van gehaktballen in tomatensaus tot een dompelaar en verschillende antibiotica kuren.
· Stijn en Jarno het plaatselijke winkeltje gevonden hebben met voetbalshirts. Ze hebben zoveel Oeganda shirts gekocht dat deze de dag erna niet meer te krijgen waren.
· De telefoon van Inge overspoeld wordt met verslagen van Nico over de tour. Deze waren uiteraard allemaal voor Youri bedoeld.
Nu een vraag aan jullie! Wie verdient de prijs “muts van de reis”? We lezen het graag in de reacties! Minou en Jillin :)
Lieve groetjes van de Oegandagroep
Belgische wegen
Hallo lieve volgers,
Vandaag een kort blogje aangezien we veel in de bus hebben gezeten en gewacht. Om 9.00 uur vanochtend moesten we onze tassen ingepakt hebben om rond een uur of 10 te vertrekken richting Murchison Falls National Park. Op Afrikaanse wijze was het ontbijt weer eens te laat, namelijk pas om 10.30 uur. Gelukkig was de bus er ook niet. Waarom de bus er niet was weten we nog steeds niet, maar rond 12.30 uur zaten we dan toch in de bus. Na ongeveer 2 Afrikaanse uurtjes hobbelen over de vele lanceerdrempels, want zo kun je ze wel noemen, kwamen we aan bij een tankstation in Gulu waar we 45 minuten pauze hielden. Daarna zetten we onze reis voort richting het park. Het was nog een beetje stressen of we voor 19.00 uur het park zouden bereiken. In het donker zou je namelijk er niet meer door mogen rijden. Wel zagen we voordat we het park bereikten al een paar dieren waaronder olifanten, antilopen en dikdiks. Net voor 19.00 uur kwamen we aan bij de ingang, waarna we nog ongeveer een uurtje richting onze slaapzalen moesten rijden. Ons avondeten was een boterham met jam op de vuist. Voor de verandering eens geen rijst met bonen. Ons verblijf nu is trouwens echt Afrika, met maar één werkend toilet. Het toilet heeft ook nog eens geen deur en is een gat in de grond. Ook stikt het hier van de insecten, dus hebben we allemaal gezellig huisdieren. Morgen is het vroeg dag, om 6.00 uur begint onze safari. We laten ons verrassen.
Tot morgen en lieve groetjes,
Lynn en Quinty
Vandaag een kort blogje aangezien we veel in de bus hebben gezeten en gewacht. Om 9.00 uur vanochtend moesten we onze tassen ingepakt hebben om rond een uur of 10 te vertrekken richting Murchison Falls National Park. Op Afrikaanse wijze was het ontbijt weer eens te laat, namelijk pas om 10.30 uur. Gelukkig was de bus er ook niet. Waarom de bus er niet was weten we nog steeds niet, maar rond 12.30 uur zaten we dan toch in de bus. Na ongeveer 2 Afrikaanse uurtjes hobbelen over de vele lanceerdrempels, want zo kun je ze wel noemen, kwamen we aan bij een tankstation in Gulu waar we 45 minuten pauze hielden. Daarna zetten we onze reis voort richting het park. Het was nog een beetje stressen of we voor 19.00 uur het park zouden bereiken. In het donker zou je namelijk er niet meer door mogen rijden. Wel zagen we voordat we het park bereikten al een paar dieren waaronder olifanten, antilopen en dikdiks. Net voor 19.00 uur kwamen we aan bij de ingang, waarna we nog ongeveer een uurtje richting onze slaapzalen moesten rijden. Ons avondeten was een boterham met jam op de vuist. Voor de verandering eens geen rijst met bonen. Ons verblijf nu is trouwens echt Afrika, met maar één werkend toilet. Het toilet heeft ook nog eens geen deur en is een gat in de grond. Ook stikt het hier van de insecten, dus hebben we allemaal gezellig huisdieren. Morgen is het vroeg dag, om 6.00 uur begint onze safari. We laten ons verrassen.
Tot morgen en lieve groetjes,
Lynn en Quinty
Beestjes kijken
Hallo allemaal, het begon vanochtend allemaal lekker vroeg. Om 6 uur ging de wekker en bijna iedereen stond met brandende ogen op. Omdat de klamboes van de lodge iets te heftig geïmpregneerd waren met deet. Het was de bedoeling dat we om 7 uur konden beginnen aan de safari. Maar het is ook Afrika dus niks loopt via de planning. Er kwamen namelijk 3 jeeps in plaats van 4. Dus ons ruimtelijk inzicht moest op de proef gesteld worden. Dus uiteindelijk na goed proppen kon toch iedereen van de groep mee. Dus iets later dan verwacht konden we vertrekken. Al snel leverden het mooie beelden op. In het begin waren het vooral hartenbeesten, cobs en waterbokken. Maar na een stukje rijden konden we ook de olifanten, buffels en giraffes van dichtbij bewonderen. Op een geveven moment werd onze safari chauffeur een rallyracer. Hij crossten namelijk met 60 km/u over wegen waar het advies 40 km/u was. Dat allemaal omdat hij te horen kreeg dat ergens een leeuwin te zien was. Toen we aankwamen bij de leeuwin kwamen we er achter dat het voor haar ook nog erg vroeg was en lag nog lekker te pitten in het gras. We werden vrolijker van de dans van de kraanvogels dan van de activiteit van de leeuwin. Even later kwam een van onze jeeps ook nog een leeuw tegen in de boom. Dus onze chauffeurs gingen weer lekker crossen. Maar helaas hadden we de touristen route genomen dus kwamen we te laat om de leeuw van dichtbij te bewonderen. Na het leeuwenspotten kwamen we ook nog nijlpaarden, ijsvogels, bijeneters en neushoornvogels tegen. Aan het eind van de rit konden we dus allemaal 3 van de big 5 van onze bucketlist doostrepen. Vervolgens smeerden we nog een broodje voor de lunch en werden de nootjes van Sanne afgepakt door een baviaan. Na het rouwen om de nootjes gingen we op weg naar de watervallen. Tijdens het wachten op de veerboot konden we nog krokodillen en wrattenzwijn (pumba) bewonderen. Echt rustig bleef het echter niet, want toen we in de schaduw stonden af te koelen kwam er opeens een olifant met een jongen achter ons lopen. Uiteindelijk staken we de Nijl over en gingen we met de bus op weg naar de waterval. Na het bewonderen van de mooie waterval stapten we weer de bus in om richting Kampala te rijden. De weg was iets hobbeliger dan gehoopt, dus iedereen stapte met zeere kadetjes uit om te overnachten in Kigumba (ongeveer 150 km van kampala af). Het was een hele mooie dag met veel indrukwekkende beelden. Iets om nooit te vergeten. En morgen weer een ervaring rijker richting Kampla.
Groetjes Tim en Stan.
Groetjes Tim en Stan.
Laatste keer hobbelend over de Oegandese wegen
Hallo volgers,
Vanochtend werden we alweer om 8:30 uur wakker gemaakt. Sommige onder ons hadden er een late avond van gemaakt en hadden een beetje moeite met het verlaten van hun bedje (onder wie ik Jarno).
Om 9:00 uur was het dan toch tijd om te vertrekken bij het guesthouse waar we slechts de dag ervoor aangekomen waren.
Vandaag hadden we ontbijt op een bijzondere locatie, namelijk op de farm bij goeie vrienden van Nestar en Ed. Zij zijn in bezit van een groot aantal koeien en kalfjes. Na het ontbijt hebben we deze bekeken en ook hoe ze gemelkt werden. Nadat de bewoners van de farm, waaronder een mevrouw van 91 jaar oud, ons een goeie terugreis gewenst hadden, vertrokken we, met de snacks op zak, die we gisteren in hadden geslagen, met de bus richting Entebbe waar we onze laatste nacht in Oeganda door zullen brengen.
Vele onder ons (ik denk iedereen wel eigenlijk) waren erg blij dat de lange busreis in tweeën was verdeeld, en dat we deze keer slechts nog 200 km af hoefden te leggen.
Rond 17.30 uur arriveerden we bij het guesthouse, en een aantal kook talentjes ( Jillin, Minou en de kids van Nestar) begonnen aan het avondeten. Zeer smakelijke spaghetti, die ons na de bonen, rijst en boterhammetjes met jam die de dagen ervoor veel gegeten zijn, er goed in ging. Toch moeten we bekennen, dat de pizza die een van de andere gasten aan het eten was ons heftig de ogen uitstak.
Na het avond eten stond uitbuiken op de planning, niet alleen van het avondeten maar vooral van de ervaringen van de reis. Gedurende zo'n lange reis met zo veel verschillende ervaringen is het natuurlijk zeer belangrijk om gezamelijk te bespreken war er nu precies is gebeurd, en dat is precies wat wij hebben gedaan. Iedereen heeft zijn/haar hoogtepunten benoemd en dat gene wat hij/zij niet had verwacht. Voor vele onder ons was de safari toch een van de belangrijkste hoogtepunten, net zoals de gastvriendelijkheid van iedereen hier in Oeganda.
Iets wat de meeste onder ons niet hadden verwacht is hoe weinig wij onze telefoon missen en hoe weinig daadwerkelijk heimwee hebben.
Toch denk ik dat wij voor iedereen spreken als we zeggen dat iedereen weer blij zal zijn om thuis en bij zijn/haar ouders te zijn.
Morgen zullen we een marktje bezoeken om hier de laatste souvenirs in te kopen en daarna voor te bereiden op vertrek richting Nederland.
Tot gauw,
groetjes, Jarno en Sanne
Vanochtend werden we alweer om 8:30 uur wakker gemaakt. Sommige onder ons hadden er een late avond van gemaakt en hadden een beetje moeite met het verlaten van hun bedje (onder wie ik Jarno).
Om 9:00 uur was het dan toch tijd om te vertrekken bij het guesthouse waar we slechts de dag ervoor aangekomen waren.
Vandaag hadden we ontbijt op een bijzondere locatie, namelijk op de farm bij goeie vrienden van Nestar en Ed. Zij zijn in bezit van een groot aantal koeien en kalfjes. Na het ontbijt hebben we deze bekeken en ook hoe ze gemelkt werden. Nadat de bewoners van de farm, waaronder een mevrouw van 91 jaar oud, ons een goeie terugreis gewenst hadden, vertrokken we, met de snacks op zak, die we gisteren in hadden geslagen, met de bus richting Entebbe waar we onze laatste nacht in Oeganda door zullen brengen.
Vele onder ons (ik denk iedereen wel eigenlijk) waren erg blij dat de lange busreis in tweeën was verdeeld, en dat we deze keer slechts nog 200 km af hoefden te leggen.
Rond 17.30 uur arriveerden we bij het guesthouse, en een aantal kook talentjes ( Jillin, Minou en de kids van Nestar) begonnen aan het avondeten. Zeer smakelijke spaghetti, die ons na de bonen, rijst en boterhammetjes met jam die de dagen ervoor veel gegeten zijn, er goed in ging. Toch moeten we bekennen, dat de pizza die een van de andere gasten aan het eten was ons heftig de ogen uitstak.
Na het avond eten stond uitbuiken op de planning, niet alleen van het avondeten maar vooral van de ervaringen van de reis. Gedurende zo'n lange reis met zo veel verschillende ervaringen is het natuurlijk zeer belangrijk om gezamelijk te bespreken war er nu precies is gebeurd, en dat is precies wat wij hebben gedaan. Iedereen heeft zijn/haar hoogtepunten benoemd en dat gene wat hij/zij niet had verwacht. Voor vele onder ons was de safari toch een van de belangrijkste hoogtepunten, net zoals de gastvriendelijkheid van iedereen hier in Oeganda.
Iets wat de meeste onder ons niet hadden verwacht is hoe weinig wij onze telefoon missen en hoe weinig daadwerkelijk heimwee hebben.
Toch denk ik dat wij voor iedereen spreken als we zeggen dat iedereen weer blij zal zijn om thuis en bij zijn/haar ouders te zijn.
Morgen zullen we een marktje bezoeken om hier de laatste souvenirs in te kopen en daarna voor te bereiden op vertrek richting Nederland.
Tot gauw,
groetjes, Jarno en Sanne
De allerlaatste...
Lieve volgers het is zover, de allerlaatste blog. Wij, Minou en Jillin, sluiten het verhaal af met de blog over onze laatste dag in Oeganda en de reis terug naar Nederland.
Donderdag 18 juli konden we redelijk uitslapen, tot 09.00 uur, en hebben we voor de laatste keer gezellig met elkaar ontbeten. De tassen werden ingepakt en klaargemaakt voor de terugreis. Aangezien iedereen redelijk wat kilo’s uit de tas had, konden we deze opvullen met leuke souvenirs.
We zijn dus naar de souvenirsmarkt in Kampala gereden. Allemaal kleine winkeltjes naast elkaar met aardige verkopers, “Come take a look, I make good price for you!”. Bij de een gingen de inkopen gemakkelijk, bij de ander verliep het afdingen wat minder soepel. Uiteindelijk zat iedereen tevreden, met tassen vol en een lege portemonnee in de bus.
Terug aangekomen in het hotel werden alle foto’s van iedereen verzameld, lazen we de blog en reacties voor, deed iedereen z’n reisshirt aan, werden de souvenirs goed verpakt en hebben we voor de laatste keer gezamenlijk geluncht.
Toen kregen we een verrassing van Margaret (zij heeft ons verblijf in Entebbe geregeld), namelijk een prachtige taart als bedankje voor onze komst. Er werd een woord van dank gegeven door Nestar en Monique en hebben we met z’n alle lekker gesmuld van de heerlijke taart.
Op Afrikaanse tijd kwam ons vervoer naar het vliegveld aan. Dit keer niet onze grote bus, deze was namelijk al onderweg terug naar Kitgum, maar een gezellig shuttle busje. De tassen werden ingeladen en er werden vele knuffels uitgewisseld.
Nadat we afscheid hadden genomen van Nico, Toos en Anne. Gingen we met z’n allen in het busje, knus bij elkaar op schoot en met vele liedjes reden we voor de laatste keer over de wegen van Oeganda.
En toen stonden we opeens weer op het vliegveld in Entebbe. Met gehalveerde bagage en vermoeide gezichten. Moe maar voldaan klaar voor de reis terug. Na een uitgebreid afscheid van Ed, Nestar, Margaret en de kinderen was het tijd om in te checken. Dit ging gelukkig ontzettend snel zodat nog voldoende tijd was om de laatste souvenirs te kopen.
Wat ook niet kon ontbreken was het avondeten op het vliegeveld. Wat had iedereen uitgekeken naar een lekkere hamburger met frietjes!
Eenmaal in het vliegtuig werd het rustig. Een aantal lagen lekker te slapen en de rest genoot van een filmpje. De vlucht verliep goed en 8 uur later stonden de weer op nederlandse bodem. Dat voelde wel een beetje raar. Het vertrek leek nog zo kort geleden.
De koffers waren snel gepakt en het was tijd voor het meest belangrijke onderdeel van het vliegveld... De starbucks en de Burger King!
Gelukkig konden we snel de trein in voor het laatste deel van de reis. Ook dit ging zonder problemen en onder het genot van veel leuke verhalen. Stijn wist ons bijvoorbeeld nog even te vertellen dat hij de hele reis het gele boekje van zijn moeder bij zich had. Geluk is met de domme zullen we maar zeggen he.
Toen kwam het grote moment! De aankomst in Heerlen. De laatste 10 minuten werden de leerlingen toch wel heel zenuwachtig om hun ouders weer te zien. Kippenvel en buikpijn kwamen een aantal keer voorbij. Iedereen rende dan ook de trein uit toen ze hun ouders zagen staan. Nadat we nog één keer als groep het reislied gezongen hadden, of in ieder geval een poging tot, en bij elkaar gekomen waren voor een groepsknuffel kon iedereen naar huis. Lekker douchen, eten en nagenieten van een geweldige reis.
Lieve volgers, we willen jullie allemaal heel erg bedanken voor jullie reacties. We hebben ervan genoten om deze te lezen.
Ons avontuur zit erop, we zullen nog lekker gaan nagenieten van de reis tijdens het vertellen van al onze verhalen!
Groetjes en een dikke knuffel van de SMCgoesOeganda2019 groep :)
Donderdag 18 juli konden we redelijk uitslapen, tot 09.00 uur, en hebben we voor de laatste keer gezellig met elkaar ontbeten. De tassen werden ingepakt en klaargemaakt voor de terugreis. Aangezien iedereen redelijk wat kilo’s uit de tas had, konden we deze opvullen met leuke souvenirs.
We zijn dus naar de souvenirsmarkt in Kampala gereden. Allemaal kleine winkeltjes naast elkaar met aardige verkopers, “Come take a look, I make good price for you!”. Bij de een gingen de inkopen gemakkelijk, bij de ander verliep het afdingen wat minder soepel. Uiteindelijk zat iedereen tevreden, met tassen vol en een lege portemonnee in de bus.
Terug aangekomen in het hotel werden alle foto’s van iedereen verzameld, lazen we de blog en reacties voor, deed iedereen z’n reisshirt aan, werden de souvenirs goed verpakt en hebben we voor de laatste keer gezamenlijk geluncht.
Toen kregen we een verrassing van Margaret (zij heeft ons verblijf in Entebbe geregeld), namelijk een prachtige taart als bedankje voor onze komst. Er werd een woord van dank gegeven door Nestar en Monique en hebben we met z’n alle lekker gesmuld van de heerlijke taart.
Op Afrikaanse tijd kwam ons vervoer naar het vliegveld aan. Dit keer niet onze grote bus, deze was namelijk al onderweg terug naar Kitgum, maar een gezellig shuttle busje. De tassen werden ingeladen en er werden vele knuffels uitgewisseld.
Nadat we afscheid hadden genomen van Nico, Toos en Anne. Gingen we met z’n allen in het busje, knus bij elkaar op schoot en met vele liedjes reden we voor de laatste keer over de wegen van Oeganda.
En toen stonden we opeens weer op het vliegveld in Entebbe. Met gehalveerde bagage en vermoeide gezichten. Moe maar voldaan klaar voor de reis terug. Na een uitgebreid afscheid van Ed, Nestar, Margaret en de kinderen was het tijd om in te checken. Dit ging gelukkig ontzettend snel zodat nog voldoende tijd was om de laatste souvenirs te kopen.
Wat ook niet kon ontbreken was het avondeten op het vliegeveld. Wat had iedereen uitgekeken naar een lekkere hamburger met frietjes!
Eenmaal in het vliegtuig werd het rustig. Een aantal lagen lekker te slapen en de rest genoot van een filmpje. De vlucht verliep goed en 8 uur later stonden de weer op nederlandse bodem. Dat voelde wel een beetje raar. Het vertrek leek nog zo kort geleden.
De koffers waren snel gepakt en het was tijd voor het meest belangrijke onderdeel van het vliegveld... De starbucks en de Burger King!
Gelukkig konden we snel de trein in voor het laatste deel van de reis. Ook dit ging zonder problemen en onder het genot van veel leuke verhalen. Stijn wist ons bijvoorbeeld nog even te vertellen dat hij de hele reis het gele boekje van zijn moeder bij zich had. Geluk is met de domme zullen we maar zeggen he.
Toen kwam het grote moment! De aankomst in Heerlen. De laatste 10 minuten werden de leerlingen toch wel heel zenuwachtig om hun ouders weer te zien. Kippenvel en buikpijn kwamen een aantal keer voorbij. Iedereen rende dan ook de trein uit toen ze hun ouders zagen staan. Nadat we nog één keer als groep het reislied gezongen hadden, of in ieder geval een poging tot, en bij elkaar gekomen waren voor een groepsknuffel kon iedereen naar huis. Lekker douchen, eten en nagenieten van een geweldige reis.
Lieve volgers, we willen jullie allemaal heel erg bedanken voor jullie reacties. We hebben ervan genoten om deze te lezen.
Ons avontuur zit erop, we zullen nog lekker gaan nagenieten van de reis tijdens het vertellen van al onze verhalen!
Groetjes en een dikke knuffel van de SMCgoesOeganda2019 groep :)